Het verhaal van het verloren kind (De Napolitaanse Romans #4): geen waterdichte ontknoping van dit vierluik

29 maart 2021
Leestijd: 4 min.
,
het-verhaal-van-het-verloren-kind-4-ferrante_header

Titel: Het verhaal van het verloren kind (De Napolitaanse Romans #4)
Originele titel: Storia della bambina perduta volume 4
Auteur:
Elena Ferrante
Uitgeverij:
Wereldbibliotheek
Vertaling: Marieke van Laake
Genre:
Roman
Bladzijdes:
477
Uitvoering:
Paperback
ISBN:
978-90-284-2798-3

Link naar mijn recensie van het eerste deel: De geniale vriendin

Aan de start van Het verhaal van het verloren kind, alweer het vierde deel in De Napolitaanse Romans van Elena Ferrante, zit je als lezer met nog veel vragen in het hoofd. Waarom is Lila Cerullo verdwenen? Zal de vriendschapsband tussen de twee vrouwen blijven? Hoe vergaat Elena het schrijverschap? Ferrante pakt in dit deel de draad van het verhaal gelijk op de eerste bladzijde weer op. Dit laatste boek omvat de volwassenheid en (beginnende) ouderdom van de twee vriendinnen. Maar zullen ook de vragen van de lezer worden beantwoord?

Let op! deze recensie bevat milde spoilers.

Van Florence terug naar Napels

Elena heeft inmiddels haar man Pietro en zijn stad Florence verlaten om samen te wonen met haar jeugdliefde Nino Sarratore. Het liefst keert ze niet terug naar Napels en al helemaal niet naar ‘de wijk’. Ze wil haar dochters immers een ander soort jeugd geven dan zij zelf heeft gehad. Ze is bang dat Napels haar dochters in de greep krijgt. Ook ontloopt ze Lila, die zich steeds meer in haar leven probeert op te dringen. Lila is op haar beurt druk bezig met haar IT-bedrijf Basic Insight dat zij samen met haar vriend Enzo runt. Hun werk wordt steeds succesvoller, ook al verliest Lila gaandeweg het boek haar goede reputatie in de volkswijk.

Aardbeving veroorzaakt emotionele breakdown

Lila’s leven wordt in de eerste plaats bemoeilijkt door frustraties van de broers Solara. Zo is Michele al sinds zijn jeugd geobsedeerd door Lila en alles wat zij doet. Niet zo gek misschien, want of het nu schoenen zijn of digitalisering, Lila weet de meeste dingen tot een succes te brengen. Daarnaast zorgt een hevige aardbeving in de jaren ’80 ervoor dat Lila een emotionele breakdown krijgt. Elena ziet hier voor het eerst dat het zo zorgvuldig uiteengezette en berekenende karakter van Lila haar parten begint te spelen. Elena voelt zich opeens de sterkste van de twee, degene die het wél tot een succesvolle carrière als schrijfster heeft weten te schoppen. Tot slot woedt er nog altijd een hevige politieke strijd in Italië en dit zet de verhoudingen in de wijk op scherp. Voor Lila wordt het lastig om nog langer lijntjes uit te werpen en iedereen naar haar hand te zetten. Haar laatste reddingsboei is Elena, die toch altijd zo sociaal was en bij iedereen in de smaak viel en nu als gevierd schrijfster de wijk zelfs een beetje opkrikt.

Het verhaal van het verloren kind is geen waterdichte afsluiter

Waar Elena bang voor was gebeurt dan ook: ze is weer volledig terug in het gekonkel van de wijkbewoners, iets waar ze zich sinds haar studietijd zo sterk tegen af had gezet. Haar schrijverschap komt in een dal terecht en de opvoeding van haar dochters valt haar zwaar. Geheimen komen aan het licht, het noodlot treft Lila en wijkbewoners sneuvelen door geweld. Ferrante spaart in dit slotdeel niets en niemand. Het is in Het verhaal van het verloren kind ook voor het eerst dat Elena’s vertelstem een beetje gaat vermoeien. Alle onzin van Nino waar ze zich mee opzadelt, wekt bij de lezer irritatie op. De feministische standpunten die Elena in het derde deel nog zo stellig inneemt, doet ze hiermee gelijk weer teniet. Lila’s geheimzinnige hang naar ‘geen sporen willen achterlaten’ doet nog meer vragen oprijzen. Wat wil Elena van Lila en andersom? Dit boek geeft antwoorden, maar Ferrante laat ook veel open voor eigen interpretatie. In die zin is Het verhaal van het verloren kind geen waterdichte afsluiter van dit intrigerende vierluik. Of dit erg is? Ferrante levert weer met gemak pagina’s vol details over Elena en Lila waarbij relatie- en familiedrama’s en de levens van de overige wijkbewoners niet worden overgeslagen. Het Napels zoals Ferrante dit opschrijft, zal hierdoor na de laatste bladzijde nog wel even in het hoofd van de lezer blijven rondspoken.


Schaf Het verhaal van het verloren kind hieronder aan of steun je boekhandel via Libris.

Eindoordeel: Het verhaal van het verloren kind
4
Eline

Geen reacties

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.