Het is 1919. De Eerste Wereldoorlog is net voorbij en de twaalfjarige Henrietta (Henry) Abbott verhuist met haar ouders en kleine zusje van Londen naar Huize Hoopvol, een oud landhuis omringd door bossen. Het gezin heeft het duidelijk niet makkelijk. Moeder moet voor haar gezondheid bedrust houden en Henry kampt met herinneringen aan haar verdwenen broer. Daarnaast heeft ze levendige flashbacks van een allesverwoestende brand. De Abbotts worden in Het geheim van het Nachtegaalbos van Lucy Strange aanvankelijk bijgestaan door kindermeisje juffie Jane en dokter Hardy. Wanneer Henry’s vader plotseling voor zijn werk lange tijd van huis is, bekruipt Henry het gevoel dat dokter Hardy iets in zijn schild voert. Zo is de deur naar haar moeders kamer steevast op slot, reageert juffie Jane geïrriteerd als zij haar zorgen om haar moeder uit en ziet Henry steeds vaker schimmen in het huis. Haar ontmoeting met de mysterieuze Mot die in een woonwagen in het aangrenzende bos woont, zet vervolgens een reeks gebeurtenissen in gang waarbij de lijn tussen realiteit en fantasie steeds dunner wordt en Henry haar familie van een dreigend gevaar moet zien te redden.

De meeste mensen kennen het wel als ze ’s ochtends uit bed stappen: een verzorgingsroutine voordat je de deur uitgaat naar school, werk of iets anders. De hoofdpersoon in En morgen nog een keer van Esohe Weyden mag van haar moeder voor het eerst zelf haar krullen gaan verzorgen. Bij de wastafel legt het meisje alle benodigdheden alvast klaar: borstels, kammen, crèmes en oliën. Ze is goed voorbereid, maar dan komen de twijfels: ‘Wat als mama ongelijk heeft en ik hier nog niet klaar voor ben? (…) Ze zegt dat ik het enkel zal leren door het zelf te proberen en niet door alleen maar toe te kijken.’ Met een ontmoedigende blik kijkt het meisje naar zichzelf in de spiegel. De verzorgingsspullen schrikken haar af. In haar kroeshaar zitten knopen die ze er vast met geen mogelijkheid uit kan krijgen. Maar dan krijg je ze een idee: wat als ze de routine opdeelt in stapjes? Zal het haar dan wel lukken?

In Voorbij de val van Tom Rijpert wordt het avontuur van Kobold en zijn reisgenoten direct hervat. Hierdoor wordt de lezer moeiteloos meegesleurd in de draaikolk van gebeurtenissen die elkaar opvolgen in dit tweede deel van duologie De Zeven Sleutels. Het reisgezelschap heeft sinds Het pad van de Roverkoning twee van de zeven poorten geopend, maar de schat is nog ver weg. Moira is gevangen in het labyrint van de Poort van Wat Was waar ze gedwongen wordt pijnlijke herinneringen op te halen. Herinneringen die alleen maar meer vragen oproepen. De geheimen van de reizigers zetten bovendien de toch al gespannen verhoudingen in de groep steeds meer op scherp. De leugens, twijfels en voorspellende boodschappen geven genoeg zuurstof om de onderlinge strijd tussen de reisgenoten verder aan te wakkeren. Wanneer een van de reizigers spoorloos verdwijnt, groeit de onzekerheid of het reisgenootschap de veelbelovende queeste wel tot een goed einde kan brengen.

De twaalfjarige Petra woont samen met haar ouders en zus Magda in het dorpje Stonegate. Ze betrekken daar een vuurtoren die ze ‘ons kasteel aan zee’ noemen. De toren wordt bewaakt door de Dochters van Steen – vier grote stenen in het klifachtige landschap van Kent: ‘van een afstandje lijken de Dochters van Steen net steunberen of wachttorens, of zelfs stenen schildwachten die uitkijken op de zee en de stormen, uitkijken naar vijanden.’ Wanneer in de zomer van 1939 de Tweede Wereldoorlog dreigt, neemt de vuurtoren een belangrijke plaats in. De familie camoufleert de voorheen opvallende witte toren met groene verf en met steeds meer overvliegende gevechtsvliegtuigen boven de krijtachtige zuidoostkust van Engeland, neemt de spanning van de bewoners van Stonegate toe. Het hechte gezin van Petra wordt uit elkaar gescheurd als haar Duitse moeder (‘Mutti’) verdacht wordt van spionage en in een werkkamp wordt geïnterneerd.

Er heerst nog altijd een groot mysterie rondom de precieze oorzaak van het verdwijnen van de Neanderthaler, ruim veertigduizend jaar geleden. Wel is het zeker dat deze uitgestorven menssoort duizenden jaren naast de moderne mens, de homo sapiens, heeft geleefd. En niet alleen geleefd, sommige individuen kregen ook samen kinderen. Genetisch materiaal van de Neanderthaler is vandaag de dag nog steeds een heel klein beetje in ons DNA te vinden. Atta van Jolien Janzing volgt het gelijknamige Mengelmeisje Atta. Ze behoort tot de Keverclan waarbinnen zij deel uitmaakt van de ‘Mengels’: nakomelingen van ‘Neanders’ en ‘Howies’ die samen kinderen hebben voortgebracht. Atta is een stoer meisje van elf dat een hekel heeft aan bessen verzamelen. Ze gaat liever onder leiding van de brute Haran (die ook een heel zachte kant heeft) met haar pesterige broer Wildo en de andere jongens van de clan jagen in de bossen. Op een dag besluit Atta stiekem mee op jacht te gaan. Wanneer de groep oog in oog komt te staan met een woeste mammoetstier drijft het dier haar naar de Vervloekte Velden, ver weg van haar vertrouwde clan.

Ergens naar verlangen en het op een plek vinden waar je het het minst had verwacht. Dát gevoel loopt als een rode draad door Het touw en de waarheid van auteur Marco Kunst en illustrator Jeska Verstegen. Het filosofisch sprookje volgt Ylan en Kyra die allebei op een eigen manier met hun gemankeerde leven omgaan. Ylan woont in een afgelegen klooster op het rotsige eiland Skribe dat ‘hard en hoekig, grijs en koud’ is. Samen met de monniken doet hij de hele dag niets anders dan lezen in een groot en zwaar boek, op zoek naar de waarheid. Behalve de echoënde fluisterstemmen van de kloosterlingen en het gekras van pennen, hoort hij het slechts ruisen en bulderen rondom het klooster: ‘Zelden zweeg de wind, nooit kwam de zee tot rust’. Kyra leeft op een broeierig eiland in het zuiden. Samen met haar oma maakt ze stoffen, verft ze in alle kleuren van de regenboog en verkoopt ze vervolgens aan obscure handelaren. Zo kleurrijk als de stoffen die ze maakt is haar werkelijke leven allang niet meer. Sinds het overlijden van grootmoeder, slijt Kyra haar dagen zwijgzaam en (groot)moederziel alleen: ‘Nu was er niets meer aan.’

‘Er was eens een warme winter waarin in de eerste duisternis van december een jongen in de rozentuin van de stad werd gevonden.’ In De ijskinderen van M.G. Leonard is iets geks aan de hand. Steeds meer kinderen worden er bevroren teruggevonden in het uitgestrekte stadspark. Zo ook Bianca Albeda’s vijfjarige broertje Finn. De ijskinderen hebben allemaal nog een hart dat klopt, maar het verlies is daardoor niet minder groot. De inwoners staan machteloos en tasten in het duister over de oorzaak van deze ijsbeeldengolf. Bianca kan niet lijdzaam toekijken en besluit dat ze zelf iets moet doen. Zonder het haar ouders te vertellen, speurt ze naar verschillende plekken in de stad om grondig uit te kammen. Na wat research vermoedt ze dat Finn na het lezen van het boek De verdwijnende wereld in ijs is veranderd. Bianca gaat op zoek naar dit geheimzinnige zilveren boek en belandt van de plaatselijke bibliotheek in een verlaten drukkerij met de naam Donsregen. Hier stuit ze op een merkwaardig viertal dat haar naar het ijzige Winterdam voert.

Wanneer Vaclav en Zdenka in De jongen die van de wereld hield van Tjibbe Veldkamp elkaar op de stadsbrug in Paznau tegen het lijf lopen, ontstaat er uit de vonk die tussen hen overspringt een jongen. Geen gewone jongen, maar een ‘mogelijk kind’. Adem, zoals de jongen zal worden genoemd, leert al snel dat er veel meer mogelijke kinderen zijn. Ze dansen als lichtjes boven de besneeuwde Oost-Europese stad, wachtend tot ze echt tot leven mogen komen. In de tussentijd zijn ze overgeleverd aan gids Barkov die nauwlettend in de gaten houdt hoe de relaties van de verliefde koppels zich ontwikkelen. Als Zdenka Vaclavs briefje verliest en de kans op een tweede ontmoeting daarmee bijna onmogelijk wordt, geeft Barkov de jongen een voorschot op zijn leven. Dit betekent dat Adem mag leven, maar op één voorwaarde: als hij zijn ouders niet op tijd bij elkaar brengt om zo zijn eigen bestaan veilig te stellen, zal hij nooit tot leven komen.