Hannah is 27, woont in Berlijn en werkt aan haar proefschrift. Iedere week bezoekt ze haar oma Evelyn die in een verpleeghuis woont. Evelyn is een gesloten vrouw die nooit over haar verleden praat. Als er op een dag een brief van een advocatenkantoor in Israël binnenkomt, wil Evelyn niets met de inhoud ervan te maken hebben. Hannah krijgt de brief in handen, en ontdekt dat haar grootmoeder erfgename is van een kostbare, maar verdwenen, kunstverzameling. Met nauwelijks aanknopingspunten – Hannahs moeder Silvia leeft niet meer – wordt Hannah gedwongen om haar oma dan toch eindelijk aan het praten te krijgen.

Schurft van Arnold Jansen op de Haar omschrijft zich als een roman waarin invloeden van de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård en ‘onze’ Gerard Reve samenkomen. Allebei de schrijvers hanteerden een autobiografische aanpak. Waar Reve in zijn werk dikwijls een rookgordijn van mystificatie optrekt, is Knausgård minder genadig. In zijn zesdelige romancyclus Mijn strijd schrijft hij gebeurtenissen in detail op zonder de personen in zijn leven voor het grote lezerspubliek te anonimiseren. Het sluiten van een faustisch pact – zoals Knausgård dit naar eigen zeggen deed – waarbij hij, in ruil voor succes, zijn relaties met familie, vrienden en geliefden opofferde, doet Jansen op de Haar niet. Omwille van privacyredenen beroept hij zich in Schurft nochtans op het fictionaliseren van een en ander.

In Grond van Eva De Groote groeit de introverte Nur Marek op in Frankrijk bij een adoptiegezin. Na haar bachelor bio-ingenieur in Toulouse, begint ze aan een master in Brussel. Ze betrekt het appartement van haar biologische moeder Siri die op dat moment in Nieuw-Zeeland zit. Nur en Siri hebben contact, maar echt goed kennen moeder en dochter elkaar niet. De jonge twintiger wil hier verandering in brengen en schuift haar studie opzij om stamboomonderzoek in Brussel uit te voeren. Ondertussen wordt Nur op de huid gezeten door adoptiemoeder Vera die graag wil dat Nur zich op haar studie toelegt. Zal Nur in Brussel de antwoorden vinden waar ze naar op zoek is?

Sebastiaan Groen leidt in Achterhaald verleden van Dick van Zijderveld een betrekkelijk rustig leven. Na zijn studententijd in Groningen, heeft hij zich in Utrecht gevestigd waar hij al decennialang werkt als juridisch adviseur bij een onderzoeksinstituut. In zijn vrije tijd restaureert Sebastiaan antieke meubels in de werkplaats van Oltmans & Zn. Tijdens het opknappen van een chesterfield fauteuil voor zijn oom Charles, vindt hij een stuk papier tussen de leren zitting. Het is de helft van een brief met een raadselachtige boodschap waarvan het belangrijkste deel ontbreekt. Vanaf dat moment krijgt Sebastiaan vreemde dromen en denkt hij vaak terug aan zijn geboortedorp Rijnbergen. Wanneer hij besluit het dorp weer eens te bezoeken, lijkt het wel alsof de tijd er heeft stilgestaan. Welk geheim huist er in Rijnbergen en wat voor boodschap staat er in de brief?

In Doedelzakspel van Dick van Zijderveld werkt de 29-jarige Anna-Thérèse als historica bij een Documentatiecentrum. Al sinds haar jeugd is zij geboeid door haar familiegeschiedenis. Dit komt door de verhalen over haar betovergrootmoeder Ksenija die, na de geboorte van haar overgrootmoeder, spoorloos is verdwenen. Hoewel Anna-Thérèse Ksenija niet heeft gekend, vindt zij veel troost bij de antieke trekharmonica die zij van haar betovergrootmoeder heeft geërfd. Het muziekinstrument vormt het fundament voor Anna-Thérèses familie. Tenminste, dat is iets wat zij haar hele leven heeft gedacht. Wanneer de jonge vrouw thuis een brief van een advocatenkantoor op de mat ziet liggen, wordt ze geconfronteerd met de onthutsende boodschap dat haar vader niet haar biologische vader blijkt te zijn.

Queenie, het debuut van Candice Carty-Williams, bevat op het eerste gezicht alle ingrediënten voor een doorsnee feelgoodroman. Hoofdpersoon Queenie Jenkins is halverwege de twintig, woont in wereldstad Londen, werkt bij krant The Daily Read, heeft drie beste vriendinnen en is een aantal jaren samen met vriend Tom. Het verschil met Het dagboek van Bridget Jones – waar dit boek al snel mee vergeleken wordt en ook zeker overeenkomsten mee heeft – is dat Queenie, in tegenstelling tot Bridget, een jonge Britse zwarte vrouw is met Jamaicaanse roots. Dit verschil uit zich vervolgens in het feit dat zelfs wanneer Queenie haar leven op de rit heeft, zij nog steeds vastzit in de diepgewortelde vooroordelen die de maatschappij over zwarte vrouwen heeft.

Aan de start van Het verhaal van het verloren kind, alweer het vierde deel in De Napolitaanse Romans van Elena Ferrante, zit je als lezer met nog veel vragen in het hoofd. Waarom is Lila Cerullo verdwenen? Zal de vriendschapsband tussen de twee vrouwen blijven? Hoe vergaat Elena het schrijverschap? Ferrante pakt in dit deel de draad van het verhaal gelijk op de eerste bladzijde weer op. Dit laatste boek omvat de volwassenheid en (beginnende) ouderdom van de twee vriendinnen. Maar zullen ook de vragen van de lezer worden beantwoord? Let op! deze recensie bevat milde spoilers.

Zoals we van Elena Ferrante inmiddels gewend zijn, pakt Wie vlucht en wie blijft de rode draad in het voorgaande deel naadloos op. Maar niet voordat Ferrante een blik werpt op de toekomst waarin haar twee hoofdpersonages, Elena en Lila, als zestigers door de wijk lopen en een noodlottig ongeval zien gebeuren. Dat ze nog lang contact houden is zeker, al is er veel gebeurd in het leven van de twee vrouwen. Na hun kindertijd (De geniale vriendin) en adolescentie (De nieuwe achternaam) is het in Wie vlucht en wie blijft tijd om de vroege volwassenheid van Elena en Lila uit te pluizen. Let op: Deze recensie bevat enkele milde spoilers!