Rondzweven door een oneindige donkere leegte. Dat is hoe Raaf zich voelt wanneer ze met haar moeder plotseling in een stacaravan komt te wonen op camping Het Kleine Heelal. Haar vader heeft last van ‘oponthoud met de sleepwagen’, haar moeder is druk met zorgen voor ‘haar makkers’ en in Raafs buik groeit een steeds holler gevoel. Een zwart gat waarin meer en meer verdwijnt. Een paar dagen eerder werd ze geschorst: ‘Op school zeg ik dingen die ik alleen maar wil denken.’ Beste vriendin en klasgenoot Miracle, die ze nog kent uit de Tomatenstraat en met wie ze alles kon bespreken, voelt ver weg. Met een schrift om in op te schrijven wat er allemaal beter kan, zit Raaf voornamelijk alleen in de caravan, te wachten tot haar moeder op haar Berini terug is van haar werk. Gelukkig is er nog schildpad Zoef om haar gezelschap te houden en ontmoet ze in de campingwinkel Nicolaas, de zoon van de campingbaas. Nicolaas heeft een fascinatie voor het heelal, verzorgt een geit en heeft een hut in het aangrenzende Kosmosbos. Raafs nieuwsgierigheid naar wat Nicolaas precies uitspookt groeit wanneer ze ontdekt dat het bos verboden is voor onbevoegden. Steeds vaker verlaat ze…

Via haar vrijwilligerswerk als voorlezer bij de VoorleesExpress ontmoet Angèle de Maagt in Ik hep huis in 2016 de zesjarige Mouna. Het meisje woont met haar vader Bashir in asielzoekerscentrum De Koepel in Breda nadat ze samen zijn gevlucht uit het Syrische Raqqa. Angèle neemt iedere week leuke boekjes voor Mouna mee, zodat ze went aan de Nederlandse taal. De boeken bieden daarnaast een goede manier om de gevaarlijke vlucht uit Syrië, en de zorgen om Mouna’s moeder en haar zusjes en broer die zijn achtergebleven in een vluchtelingenkamp bij Turkije, een beetje naar de achtergrond te dringen. Tot haar verbazing blijkt Mouna al heel goed Nederlands te spreken en te begrijpen. Ondanks haar jonge leeftijd wordt ze door haar vader, maar ook door andere vluchtelingen in het azc, vaak gebruikt als tolk. Wanneer Bashir toestemt dat Mouna met Angèle naar het park mag gaan, vermaken ze zich iedere week in de speeltuin die zich daar bevindt. Voor Mouna is het leven in Nederland grenzeloos. Iedereen lijkt hier in een huis te wonen, je kunt studeren wat je wilt en later gaan werken. Maar in het azc ‘wordt er vooral veel gewacht: op procedures, op afspraken en op nieuwe bestemmingen….

De vijftienjarige Mylo en Mees zijn in Patroon van Marco Kunst sinds jongs af aan beste vrienden. Het merendeel van de tijd maken ze plezier rondom een plek dat ze het ‘Veldje’ noemen. Als Mylo een oude patroon vindt tussen de spullen van zijn opa, besluit hij in een melige bui met Mees een experiment uit te voeren in het zentuintje van zijn ouders. Dit mislukt gruwelijk: Mees overlijdt ter plekke. Vanaf dat moment is Mylo’s leven niet meer hetzelfde. Hij raakt verwikkeld in moeizame gesprekken binnen het juridische systeem en de psychologische hulpverlening. Zijn vriendin Marieke maakt het uit. Op straat durft hij zich nauwelijks te  vertonen: ‘Ik zag ze kijken, voelde hun blikken, rook hun opwinding. “Moordenaar…” zag ik ze denken. Verlekkerd proefden ze van dat ene woord.’ Psycholoog Bastiaan adviseert Mylo om zijn gedachten en gevoelens op te schrijven in een schrift, zodat hij de situatie beter kan verwerken. Het idee staat hem niet aan, toch probeert hij het. Hij wisselt van school, probeert zijn moeder niet tot last te zijn en raakt steeds meer geïnteresseerd in het leven van zijn vader Ben Caustner – een man die hij alleen van foto’s kent.

‘In mijn droom herstelden alle ingestorte plafonds zich boven ons hoofd. De vlammen verdwenen weer in de bommen, die omhoog schoten, terug in de buik van het vliegtuig waarvan de propellers achteruit draaiden, net als de secondewijzers van de klokken overal in Dresden, maar dan sneller.’ Oskar Schell verliest in Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer zijn vader bij de aanslagen van 11 september 2001. Twee jaar later vindt hij in een vaas tussen zijn vaders spullen een geheimzinnige sleutel. Oskar is ervan overtuigd dat zijn vader hem met deze sleutel iets wil vertellen. Maar dan zal hij wel eerst het slot moeten zien te vinden – geen makkelijke opgave in een wereldstad waar ‘elke 2,777 seconden een nieuw slot wordt geboren’! De jongen, in therapie en duidelijk nog getraumatiseerd door het ingrijpende verlies van een papa die ‘slimmer was dan de New York Times’, laat zich niet weerhouden. Hij zet een speurtocht op dwars door New York die hem in contact brengt met eigenaardige personages. Allemaal dragen ze donkere gebeurtenissen uit het verleden met zich mee en hebben ze geleerd met hun verdriet om te gaan. Wat begint als een zoektocht naar het slot waar zijn…

Het is 1919. De Eerste Wereldoorlog is net voorbij en de twaalfjarige Henrietta (Henry) Abbott verhuist met haar ouders en kleine zusje van Londen naar Huize Hoopvol, een oud landhuis omringd door bossen. Het gezin heeft het duidelijk niet makkelijk. Moeder moet voor haar gezondheid bedrust houden en Henry kampt met herinneringen aan haar verdwenen broer. Daarnaast heeft ze levendige flashbacks van een allesverwoestende brand. De Abbotts worden in Het geheim van het Nachtegaalbos van Lucy Strange aanvankelijk bijgestaan door kindermeisje juffie Jane en dokter Hardy. Wanneer Henry’s vader plotseling voor zijn werk lange tijd van huis is, bekruipt Henry het gevoel dat dokter Hardy iets in zijn schild voert. Zo is de deur naar haar moeders kamer steevast op slot, reageert juffie Jane geïrriteerd als zij haar zorgen om haar moeder uit en ziet Henry steeds vaker schimmen in het huis. Haar ontmoeting met de mysterieuze Mot die in een woonwagen in het aangrenzende bos woont, zet vervolgens een reeks gebeurtenissen in gang waarbij de lijn tussen realiteit en fantasie steeds dunner wordt en Henry haar familie van een dreigend gevaar moet zien te redden.

In All fours van Miranda July, vertaald door Lydia Meeder en Gerda Baardman, besluit een succesvolle kunstenares in allerijl haar dagelijkse sleur te doorbreken. Ze laat man en kind – Harris en Sam – achter en vertrekt met de auto van Los Angeles naar New York om daar, omringd door vrienden, kunst en chique feesten, haar vijfenveertigste verjaardag te vieren. New York bereikt ze echter niet. Net zo snel als ze vertrok, rijdt ze de snelweg af om een halfuur verwijderd van haar huis een motelkamer te betrekken. Ze laat de kamer door een aspirerende binnenhuisarchitecte renoveren tot een boudoir en raakt verwikkeld in een (slow burn) romance met een getrouwde dertiger onder het mom van: ‘Als je alleen maar op doorreis was, kon je met iedereen een praatje maken.’ Zoals ze de inhoud van haar carrière in gesprekken met onbekenden behendig omzeilt, veinst ze voor haar gezin haar 4400 kilometer lange roadtrip naar New York – inclusief aanvankelijke opgetogenheid, moeheid en heimwee. Immers: je bent een Bestuurder of je bent het niet. Met één vraag van Sam (‘Mag ik New York zien?’) wordt de roes van onvervulde dromen en verlangens waarin de kunstenares haar midlifecrisis – specifieker nog: (peri)menopauze –…

Een onveilige jeugd drukt een onuitwisbare stempel op de rest van je leven. Trauma’s, angsten, laag zelfbeeld, eenzaamheid en moeite met (het aangaan van) relaties zijn enkele gevolgen van opgroeien in een onveilige omgeving. Jolanda Tijmstra neemt in haar boek Basta! Er is écht alleen maar liefde de lezer mee naar haar jeugd in een disfunctioneel gezin. Na de scheiding van haar ouders kiest ze er als twaalfjarige voor om bij haar moeder (die ze Maartje en geen ‘Mama’ mag noemen) te wonen. Voor haar vader is ze bang, omdat ze hem meermaals door het lint heeft zien gaan. Maartje blijkt niet in staat om voor haar kinderen te zorgen. Ze is alcoholiste, manipuleert, liegt en gaslight en heeft geen oog voor het seksueel misbruik dat zich voltrekt tussen haar vriend Rob en haar oudste dochter Jolanda. Als ze volwassen is, raakt Jolanda het contact met Maartje volledig kwijt, totdat ze in 2019 besluit haar in een impuls op te bellen: ‘Ik durf het niet, maar ik ga het wel doen.’ Maartje blijkt ongeneeslijk ziek te zijn. Tegen alle verwachtingen in groeien moeder en dochter in het turbulente jaar dat volgt steeds dichter naar elkaar toe.

Rust vinden een drukke wereld, het lijkt onmogelijk. Volle agenda’s, banen die veel tijd en energie vragen en daarnaast nog een druk privéleven geven je allemaal het gevoel alsof je wordt geleefd. Soms zelfs met een burn-out, depressie en andere psychische problemen tot gevolg. Toch is het volgens de Koreaanse zenboeddhistische monnik Haemin Sunim – die je met zijn bijnaam ‘The Twitter Monk’ gerust een influencer mag noemen – wel degelijk mogelijk om te midden van deze drukte échte rust te ervaren. Aan de hand van acht hoofdstukken neemt Sunim je in Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt mee in diverse inzichten die hij gedurende zijn leven als student, monnik en docent heeft opgedaan. Deze inzichten wisselt hij af met adviezen over hoe je in onze drukke maatschappij zoekt naar rustpunten. Zijn stelling ‘Als jij rustig bent, zal de wereld ook rustig worden’, zie je in het hele boek terugkomen.