Graphic novel adaptatie over sterke spionne in Berlijn.
De sterke vrouwen spatten dit jaar van het scherm af. Na Wonder Woman (2017) draaide deze zomer Atomic Blonde (2017) in de bioscoop. Regisseur David Leitch baseerde zijn spionagethriller op de graphic novel The Coldest City (2012) van schrijver Antony Johnston en tekenaar Sam Hart.
Blonde spion in Berlijn
Britse MI6-spion Lorraine Broughton (Charlize Theron) wordt naar Berlijn gestuurd voor een geheime missie. Het is eind jaren tachtig, aan de vooravond van de val van de Berlijnse muur. Vergezeld door de onpeilbare David Percival (James McAvoy) gaat ze op pad om een dossier met namen van spionnen te bemachtigen. Dit dossier dient ze uit handen van de Russen te houden. Wanneer de blonde spionne in een van de eerste scènes van de film vol schrammen en blauwe plekken uit een badkuip met ijswater rijst om naar een fles wodka te grijpen, wordt het voor de kijker al snel duidelijk dat deze missie niet volgens plan is verlopen.
Flashbacks in een donker kantoor
Vanuit een donker, rokerig kantoor doet Lorraine tegenover haar CIA-bazen verslag van de missie. Als kijker beleef je deze met haar mee door middel van flashbacks. We zien hoe Lorraine het als een vrouwelijke 007 in chique outfits met hakken opneemt tegen ruige mannen tijdens gevechten in bouwvallige appartementen, balkons en trappenhuizen.
(“If I knew he was going to call the police, I would have worn a different outfit”).
Daarnaast komen we meer te weten over haar dubieuze werkrelatie met Percival. Toch verzwijgt Lorraine belangrijke details. Als toeschouwer raak je steeds meer verstrikt in het web van leugens van de (dubbel)spionnen. De achtereenvolgende plottwisten aan het eind zijn dan ook onvermijdelijk.
Romance als schril contrast
Te midden van de leugens en het harde geweld, beleeft Lorraine een korte romance met de Franse spionne Delphine Lasalle (Sofia Boutella). Delphine is een nieuweling in het vak die zich vooral aangetrokken voelt tot de kick van het spion zijn. Het dodelijke ‘spel’ dat wordt gespeeld snapt ze nog niet Om de koele Lorraine in het gezelschap van Delphine een béétje te zien ontdooien, staat schril in contrast met haar meedogenloze leven undercover. Het laat zien dat vrouwen niet zo emotioneel en dramatisch hoeven te zijn als vaak wordt gedacht, maar – net als mannen – hun kwetsbaarheid achter een masker van koelbloedigheid (of misschien wel onverschilligheid) verstoppen. Iets wat je op basis van Lorraines verschijning wellicht niet direct zou zeggen.
De val van de muur, ’80s hits en sterk acteerwerk
Met het desolate Oost-Berlijn als decor, een stroom aan snelle jaren tachtig hits en oude beelden van de val van de Berlijnse muur, weet Leitch de sfeer goed neer te zetten. Ook op het acteerwerk valt niets aan te merken. Hoofdrolspeelster Theron ontving verschillende prijzen voor haar rol als seriemoordenaar in Monster (2003) en liet in Mad Max: Fury Road (2015) al zien dat zij niet terugdeinst voor heftige actierollen. In Atomic Blonde staat zij sterk in haar schoenen. Ze weet haar personage krachtig te vertolken. Daarnaast voert ze de talloze vecht- en achtervolgingsscènes overtuigend uit en laat ze nog maar weer eens zien dat zowat elke outfit en look haar goed staat; tot aan een brunette pruik aan toe. Tegenspeler McAvoy vertolkte eerder goede rollen in Atonement (2007), X-Men (2011-2016) en Split (2016). Hij zet nu een ruige Percival neer, die behalve een charmant Schots accent ook best een goed gevoel voor humor heeft (“Don’t shoot, I’ve got your shoe!”)
Atomic Blonde vangt tijdsbeeld en (anti)heldin in razendsnel tempo
Bijrollen zijn weggelegd voor John Goodman, Toby Jones en Eddie Marsan. Ook de steeds vaker opduikende Zweedse acteur Bill Skarsgård is hier te zien in de rol van Lorraines contactpersoon in Berlijn. Minpunten zijn in Atomic Blonde nauwelijks te vinden omdat deze zich vooral schuilhouden in de details. Zo wordt Lorraine door de aanvallers telkens na elkaar belaagd tijdens de vechtpartijen, wat niet realistisch is. Ook de (meertalige) dialogen zijn matig en vol clichés. Hoewel dat laatste ook goed met opzet gedaan kan zijn. Dit neemt niet weg dat Leitch een spionagefilm in elkaar heeft gezet die het tijdsbeeld van de Koude Oorlog weet te vangen. Daarnaast weet hij een sterke (anti)heldin neer te zetten die zich juist níet voegt naar clichés en stereotypen. Ze blijft in zichzelf geloven na haar ogenschijnlijk gefaalde missie. Dit alles gebeurt in een razendsnel tempo waarbij de film, ondanks een simpel plot, toch de kijker weet te overrompelen. Een tweede keer kijken is dan ook zeker een aanrader.
Eindoordeel: Atomic Blonde (2017)
-
Verhaal
-
Personages
-
Muziek
Samenvatting
Met het verwaarloosde Oost-Berlijn als decor, een stroom aan snelle jaren tachtig hits en oude beelden van de val van de Berlijnse muur, weet regisseur David Leitch de jaren tachtig sfeer in Atomic Blonde goed neer te zetten. Ondanks de matige dialogen weet de spionagefilm in razendsnel tempo het tijdsbeeld van de Koude Oorlog te vangen én vertolken Theron en McAvoy overtuigend hun (dubbel)rollen.
Productie: David Leitch | Cast: Charlize Theron, James McAvoy, Sofia Boutella, e.a. | Scenario: Kurt Johnstad, Antony Johnston, e.a. | Duur: 115 min. | Genre: Action, Mystery, Thriller | Jaar: 2017
Ontdek meer van Eline schrijft hier
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Geen reacties