Sfeer als stuwende factor in Lost in Translation.
Lost in Translation (2003) is een film die ik elke keer weer met plezier kijk en die zeker in mijn favorietenlijst staat. Geregisseerd door Sofia Coppala (bekend van onder meer The Virgin Suicides, 1999) neemt de film de kijker mee naar hartje Tokyo.
Quarter versus Midlife-crisis
In de Japanse metropool vinden we Bob Harris (Bill Murray) en de pas afgestudeerde Charlotte (Scarlett Johansson). Bob is een uitgebluste acteur die door een midlife-crisis gaat. Hij slijt zijn dagen met het figureren in simpele reclame commercials. Charlotte is in Tokyo terechtgekomen door haar echtgenoot John (Giovanni Ribisi) die showbizz-fotograaf is. Terwijl Bob en Charlotte zich steeds meer vervreemd voelen van zichzelf, worden ze steeds meer geleefd door hun omgeving. Als de twee elkaar ontmoeten in de jazz bar van hun hotel, ontstaat er snel een klik.
Can you keep a secret? I’m trying to organize a prison break…
Het verloren gevoel van Bob en Charlotte wordt versterkt door de cultuurshock die Japan voor hen met zich meebrengt. In een cityscape vol onbegrijpelijke conversaties en omgangsvormen vinden de twee Amerikanen steun bij elkaar. Bob en Charlotte zijn eigenlijk ook de enigen die echt met elkaar kunnen communiceren. Bobs vrouw en kinderen zijn in Amerika achtergebleven. Charlotte’s man is veelal met zijn camera en diverse celebrities op pad. Sofia Coppala weet de eenzame sfeer perfect naar de kijker over te brengen door de gesprekken in het Japans onvertaald te laten. Als Bob oppert om, als in een prison break, het land uit te vluchten, voel je daar net als Charlotte wel wat voor.
In Lost in Translation spreekt ieder een eigen taal
Toch wordt al snel duidelijk dat ook Bob en Charlotte ieder hun eigen taal spreken. Wanneer Charlotte de oudere man uitnodigt voor een avondje karaoke met vrienden, verschijnt Bob met een gedateerd leger t-shirt dat echt niet meer kan. Charlotte heeft daarentegen nog zoveel jongvolwassen onbezorgdheid in zich dat ze vrolijk oppert om samen met Bob een jazz band te beginnen als ze toch in Tokyo besluiten te blijven. Misschien komt het wel door deze verschillen dat de personages en omstandigheden in Lost in Translation als een magneet naar elkaar toe worden getrokken.
Sfeer als stuwende factor
Als kijker blijf je tevens geboeid door het langzaam voortkabbelende verhaal, ondanks dat er geen opvallende humor of plotwendingen in zitten. De stuwende factor in de film is ongetwijfeld de sfeer die wordt aangewakkerd door een soundtrack vol instrumentale, indie- en popnummers. Deze sfeer zorgt ook voor een duidelijk voelbare, maar onuitgesproken, chemie tussen Bob en Charlotte. Hoewel die in de film nooit meer zal worden dan vriendschap, weet Coppala dit heel slim in het midden te laten. Letterlijk. Want als het ogenschijnlijk definitieve afscheid tussen de twee daar is, laat de film de kijker genadeloos achter met de vraag wat Bob nu precies in Charlotte’s oor heeft gefluisterd – en daarmee wat er zich toch tussen hen afspeelt.
Eindoordeel: Lost in Translation (2003)
-
Verhaal
-
Personages
-
Muziek
Productie: Sofia Coppala | Cast: Bill Murray, Scarlett Johansson, Giovanni Ribisi, e.a. | Scenario: Sofia Coppala | Duur: 102 min. | Genre: Drama, Romance | Jaar: 2003
Ontdek meer van Eline schrijft hier
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Geen reacties