Mirai neemt je mee op Dickens-achtige reisjes door de tijd.
Na de films Wolf Children (2012) en The Boy and the Beast (2015) kwam regisseur Mamoru Hosoda van Studio Chizu afgelopen zomer met een nieuwe film: Mirai (2018). En wat voor een. De anime is inmiddels genomineerd voor een Oscar! Deze moest ik dus met eigen ogen zien. Benieuwd wat ik ervan vond? Lees dan gauw verder!
Een surrealistisch avontuur
De wereld van de vierjarige Kun staat op zijn kop als hij er een zusje, Mirai, bij krijgt. Zijn ouders hebben nauwelijks nog tijd voor hem wat de jongen behoorlijk gefrustreerd maakt. Als hij, om af te koelen van een woedeaanval, naar buiten loopt gebeurt er iets opmerkelijks. Hij ziet de grote (familie)boom in de achtertuin gloeien en voor hij het weet bevindt ‘Kun-chan’ zich in een andere wereld. Volledig overdonderd keert Kun na zijn surrealistische avontuur terug naar huis. Hij weet nog niet zo goed wat hij ervan moet denken; toch was het reisje een fijne onderbreking van de alledaagse realiteit. Een realiteit waarin Kun een steeds grotere hekel krijgt aan zijn ouders en Mirai die helemaal geen tijd voor hem hebben. Na zijn eerste fantastische reis volgen er al snel meer, net zo lang tot Kun zijn zusje volledig in zijn leven kan accepteren.
Iedere reis bevat een belangrijke les
Hosoda heeft van Mirai een prachtig sprookje gemaakt waarin Kun door het verleden, heden en de toekomst reist en verschillende familieleden ontmoet. Tijdens deze Charles Dickens-achtige reisjes maakt hij kennis met zijn overgrootopa die tijdens de oorlog gewond raakte. Hij leert zijn eigenwijze moeder kennen toen ze ongeveer net zo oud was als hij en komt in contact te staan met de puberversie van Mirai. In iedere ontmoeting zit een belangrijke les verstopt die hem iets leert over zijn familie, het leven en over zijn eigen talenten.
Mirai is een combinatie van Hosoda’s eerdere werk
Opvallend is Kun’s kennismaking met de menselijke versie van het hondje van het gezin. Eerder werkte Hosoda de concepten antropomorfisme en tijdreizen uit in twee aparte films: The Boy and the Beast en The Girl Who Leapt Through Time (2006). In Mirai weet hij ze effectief te combineren. De focus ligt hier op de kleine veranderingen in de ‘microkosmos’ die voor een gezin grote gevolgen kunnen hebben. Op macro-schaal zijn de gevolgen nog veel groter. “Want stel dat overgrootopa niet zo grappig was en overgrootoma niet voor hem was gezwicht?” Aldus tiener-Mirai tijdens een van haar tripjes met Kun.
Een dosis realisme maakt Mirai betoverend mooi
Hoe bewonderenswaardig de fantasierijke elementen in Mirai ook zijn, de flinke dosis realisme is wat de film zo herkenbaar en betoverend mooi maakt. De gezichtsuitdrukkingen van de personages zijn geweldig om te aanschouwen. De camerahoeken worden slim gekozen en de vloeiende animatie maakt van de dynamische scenes een feest om naar te kijken. Het verhaal last af en toe een pauze in om vanuit vogelperspectief op de wereld neer te kijken of de kijker te trakteren op een prachtige skyline van de stad. Ondersteund door een dromerige soundtrack laat Mirai je in de huid van een oudste kind kruipen die geleidelijk aan leert om zijn nieuwe leven te accepteren.
Eindoordeel: Mirai (2018)
-
Verhaal
-
Personages
-
Muziek
Samenvatting
Kun’s wereld staat op zijn kop als zijn kleine zusje Mirai wordt geboren. Terwijl de vierjarige jongen zich genegeerd voelt door zijn ouders, belandt hij in verschillende surrealistische avonturen die hem belangrijke lessen leren. De film bevat daarnaast een goede dosis realisme en brengt verschillende elementen uit Mamoru Hosoda’s eerdere werk bijeen. Mirai (2018) is niet alleen een lust voor het oog, maar legt de complexiteit van familiebanden uit door de ogen van het oudste kind binnen een gezin.
Productie: Mamoru Hosoda | Voice Cast: Moka Kamishiraishi, Haru Kuroki, Kaede Hondo, e.a. | Scenario: Mamoru Hosoda | Duur: 98 min. | Genre: Animation, Adventure, Drama | Jaar: 2018
Ontdek meer van Eline schrijft hier
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Geen reacties