Monster sluit de kijker op in drie perspectieven binnen één narratief. Film is een krachtig middel om sociale ongelijkheid bij een groot publiek onder de aandacht te brengen. Azië gooide in 2019 hoge ogen met Parasite. De Oscar- en Gouden Palm-winnende film van de Koreaanse regisseur Bong Joon Ho volgt een arm gezin dat geobsedeerd raakt door de luxe levensstijl van de rijke familie Park. Op slinkse en tragikomische wijze weten de familieleden het leven van de Parks zich gestaag toe te eigenen. Ook in Shoplifters uit 2018 van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda stonden arm en rijk lijnrecht tegenover elkaar. De plot van deze Gouden Palm-winnaar toont een arme familie die het hoofd boven water houdt door kleine diefstallen te plegen. Met de bewogen film Monster (Kaibutsu, 怪物) keert de gevierde regisseur terug in de theaters. In een plot die steeds grimmiger wordt, overtuigt hij de kijker aan de hand van uitstekend acteerwerk en wisselende perspectieven dat niets is wat het lijkt – hoe standvastig of empathisch je ook denkt te zijn.

Door het leven in de laagste versnelling. Kenmerkend voor het oeuvre van de gevierde Japanse schrijver Haruki Murakami zijn de karakteristieke personages. Zo schrijft hij vrijwel uitsluitend over eenzame mannen van een jaar of dertig, veertig die net niet in de maatschappij passen. Regisseur Ryusuke Hamaguchi haalde voor zijn film Drive My Car – die een Oscar voor Beste Internationale Film won – inspiratie uit het gelijknamige verhaal uit Murakami’s verhalenbundel Mannen zonder vrouw. Drive My Car volgt veertiger Yusuke Kafuku (Hidetoshi Nishijima) die een ogenschijnlijk gelukkig huwelijk heeft met Oto (Reika Kirishima). Yusuke werkt als regisseur en acteur, Oto brak op latere leeftijd door als succesvol scenarist. Haar muze houdt zich schuil in de momenten nadat ze met haar man naar bed is geweest. Hij luistert, terwijl zij in het luchtledige lappen tekst opdreunt.