Zoon van Berlijn, de tweede roman van Karolien Berkvens (1986), verhaalt over Jacob Richter en zijn zoon Fabian. Fabian werd in Berlijn geboren op 9 november 1989 – de historische dag dat de Muur viel. Met de val van de Muur groeide Jacobs interesse voor politiek. Ontevreden met zijn baan, maar staande gehouden door zijn politieke ambitie, zag hij een rooskleurige toekomst voor zijn vrouw en kinderen tegemoet. Het noodlot slaat echter toe wanneer zijn vrouw Stephanie mentaal instort waardoor het gezin flink wordt ontwricht.

Als Vera te horen krijgt dat ze uitgezaaide kanker heeft, gooit dit haar leven en dat van haar jongere broer Max in een klap nog meer overhoop. Max verblijft op dat moment in het Franse havenstadje Dieppe om “de herinnering aan een onbezorgde tijd op te zoeken.” Een goed moment om terug te denken aan de fijne vakantie die hij er met zijn zus, opa en oma heeft gehad vlak voordat hun ouders gingen scheiden.

In één nacht kijkt de zeventienjarige filmliefhebber Elias terug op de gebeurtenissen uit zijn leven. Beelden van de moeizame geboorte van zijn zusje Evi en de band met zijn beste vriendin Polly doemen op uit de sigarettenrook terwijl zijn kamer zich vult met de muziek die voor de jongen zoveel betekent. Als lezer ben je direct gegrepen door het mysterie dat Elias omhult. Wie is Polly? Wat is er aan de hand met zijn zusje Evi? En wat heeft er zich die zomer afgespeeld?

Hanna Bervoets is inmiddels geen onbekende in literatuurland. Met haar romans (meest recente: Fuzzie, 2017) laat ze haar lezers de grenzen opzoeken tussen literatuur en wetenschap door ze een experiment à la Black Mirror voor te schotelen. Naast romancier had Bervoets ook jarenlang haar vaste column in Volkskrant Magazine. Een selectie van deze columns werd in 2013 gebundeld in Opstaan, aankleden, niet doodgaan.

Wat zou er gebeuren als de aarde op een dag op zijn kop staat? Hoe zou je leven eruit zien als je volledig van glas was gemaakt? En zou jij middenin de nacht een lifter oppikken? In zijn nieuwe korte verhalenbundel schotelt Thomas Olde Heuvelt (1983) de lezer onder meer deze vragen voor.

Het is twintig jaar geleden sinds de bestseller Antidote is verschenen. Naar aanleiding van dit jubileum vertrekt de Amerikaanse journalist Fields naar het West-Friese dorpje Voorhorst om een interview met de geprezen schrijfster van Antidote, Iris Kouwenaar, af te nemen. Fields is geen fan van het werk van Iris en wordt juist daarom door zijn hoofdredacteur op pad gestuurd. De situatie vraagt er ook wel om; een bestsellerauteur die sinds haar populairste boek niet alleen nauwelijks meer iets heeft geschreven, maar zelfs van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Fields doet de ontdekking dat het niet goed gaat met Iris en ziet dat zij dagelijks wordt verzorgd door haar vriendin Kay die haar tegelijkertijd ook van de buitenwereld afschermt door niemand in hun wereld toe te laten. Zal het Fields lukken om te achterhalen wat er precies met Iris aan de hand is?

De kinderen Thomas en Licia brengen hun jeugd samen door. Om het dagelijks leven door te komen en de werkelijkheid buiten te sluiten, creëren ze samen hun eigen fantasiewereld. Als Licia wegens omstandigheden plotseling naar Italië moet verhuizen, blijft Thomas alleen achter met een ruïne van wat hun verbeelding in alle jaren heeft opgebouwd. Natuurlijk besluiten ze contact te houden, maar met de nadere adolescentie zijn er ook andere dingen die hun aandacht eisen. Zullen Thomas en Licia in staat zijn om, ondanks de afstand, hun speciale band te behouden?

Pieter Steinz (1963), voormalig directeur van het Nederlands Letterenfonds en journalist/criticus bij NRC Handelsblad, schreef in 2015 het Boekenweekessay Waanzin in de wereldliteratuur. Aan de hand van Het Dolhuys in zijn woonplaats Haarlem, neemt hij de lezer mee op een literaire rondleiding door het “Museum van de geest.”