Na Lampje keert Annet Schaap in Krekel terug naar het pittoreske havenstadje waar Meneer en Mevrouw Rozenhout een kruidenierswinkeltje runnen, juffrouw Amalia zich over iedereen ontfermt (maar wie ontfermt zich over haar?) en de Witte Kliffen het liefst omzeild worden. Dit laatste geldt niet voor Eliza. Samen met haar enige overgebleven broertje Krekel is zij juist op zoek naar een schipper die bereid is om broer en zus over de woeste zee naar de rotsformatie te brengen. Eliza wil uitzoeken waar haar vijf verdwenen broers naartoe zijn gegaan. Zijn ze echt verdronken op zee, zoals haar stiefmoeder Duifje beweert? Met verse, nog brandende tatoeages van de namen van haar broers op haar bovenbeen en gehuld in jongenskleren spreekt het meisje zichzelf moed in: ‘Ze moet anders praten. Harder en bozer. Niet glimlachen of vriendelijk knikken, gewoon de boel opeisen.’ Maar Eliza’s geld is op, Krekel wordt banger en er is geen schipper te vinden die koers wil zetten naar de Witte Kliffen (en al helemaal niet met een meisje!). Als broer en zus op stelen worden betrapt, keren ze onder toezicht van de plaatselijke sheriff terug naar het Grijze Huis van hun vader en lijkt alle hoop verloren.

Wanneer Vaclav en Zdenka in De jongen die van de wereld hield van Tjibbe Veldkamp elkaar op de stadsbrug in Paznau tegen het lijf lopen, ontstaat er uit de vonk die tussen hen overspringt een jongen. Geen gewone jongen, maar een ‘mogelijk kind’. Adem, zoals de jongen zal worden genoemd, leert al snel dat er veel meer mogelijke kinderen zijn. Ze dansen als lichtjes boven de besneeuwde Oost-Europese stad, wachtend tot ze echt tot leven mogen komen. In de tussentijd zijn ze overgeleverd aan gids Barkov die nauwlettend in de gaten houdt hoe de relaties van de verliefde koppels zich ontwikkelen. Als Zdenka Vaclavs briefje verliest en de kans op een tweede ontmoeting daarmee bijna onmogelijk wordt, geeft Barkov de jongen een voorschot op zijn leven. Dit betekent dat Adem mag leven, maar op één voorwaarde: als hij zijn ouders niet op tijd bij elkaar brengt om zo zijn eigen bestaan veilig te stellen, zal hij nooit tot leven komen.

De negenjarige Roya, haar ouders en drie oudere broers krijgen na jarenlang in verschillende azc’s te hebben gewoond, een huis toegewezen. Sinds Roya drie jaar is, is de Afghaanse familie op de vlucht. Ze herinnert zich niet veel meer van de reis. Behalve dat het koud was en dat ze geen gewone reizigers waren, maar vluchtelingen die werden gesmokkeld: ‘Want het moest in het geheim’. Het hebben van een eigen huis met alles erop en eraan (‘eigen slaapkamers, een eigen douche, een eigen wc, en zelfs een tuin’) is voor Roya dan ook heel bijzonder. Toch mist er volgens haar iets: ‘Bij een huis hoort een huisdier’. Misjka van Edward van de Vendel en Anoush Elman begint op het moment dat Roya in de dierenwinkel een klein, wit dwergkonijntje uitzoekt dat ze Misjka noemt. Het hele gezin van Roya sluit dit ‘sneeuwbalbolletje’ vervolgens in het hart. Langzaam maar zeker komen er steeds meer herinneringen aan de vlucht uit Afghanistan naar boven.

Anna is zes jaar wanneer haar vader in De vrouw die niet bestond van Marc Reugebrink plotseling verdwijnt. Volgens haar moeder is dit te wijten aan ‘een vrouw (…) hij heeft daarginds een vrouw.’ Anna is op dat moment nog te jong om precies te snappen wat er tussen haar ouders speelt. Terwijl ze haar tijd bijna obsessief spelend spendeert aan een Barbie met groeiend haar, merkt ze wel op hoe de aandacht van haar getroebleerde moeder in beslag wordt genomen door de vele ‘bewonderaars’ die over de vloer komen. Een van hen is Wybren, een lange man met kortgeknipt haar van wie Anna’s moeder eist dat hij het lang laat groeien. Na vijf maanden, net wanneer zijn haar wat langer wordt, ziet Anna hem niet meer. De stroom mannen én vrouwen in hun huis blijft daarentegen rustig voortkabbelen. ‘Mijn moeder was een mooie vrouw,’ herinnert Anna zich als jongvolwassene. Maar ook: ‘ons huis was een duiventil.’

Het is oorlog in Hele verhalen voor een halve soldaat van Benny Lindelauf. Jongens worden met bosjes naar het front gestuurd om te vechten. Ook zes arme, naamloze broers worden een voor een, van oud naar jong, opgeroepen door het ministerie om het leger te dienen. Wanneer de oudste broer aankomt bij wachtpost 7787, heeft hij niets om bij te dragen aan de financiering van de oorlog. De broers zijn echter gek op verhalen, en om de grens over te mogen, betaalt Oudstebroer de wachter met een verhaal dat past bij diens wensen en gemoedstoestand.

Voor Annet Schaap lag de lat hoog na het overweldigende succes van haar schrijfdebuut Lampje. Het boek won een Gouden Griffel en diverse andere kinderboekenprijzen, het kreeg een theaterbewerking en werd aan meer dan twintig landen verkocht. In haar tweede boek De meisjes bewerkt Schaap zeven bekende sprookjes. Dit kan vermakelijk zijn natuurlijk, maar ook helemaal verkeerd uitpakken. Een uitdaging is het in ieder geval, want hoe gedateerd sommige sprookjes ook zijn, bepaalde details roepen nu eenmaal herkenning op bij de lezer. Daar kom je als schrijver liever niet aan.

In 2006 verscheen Pan’s Labyrinth. Deze horrorachtige fantasyfilm van Guillermo del Toro, bekend van onder meer Crimson Peak en Oscar-winnaar The Shape of Water, verhaalt over een duister labyrint vlakbij een vervloekt landhuis. Ruim tien jaar later heeft Cornelia Funke (de Hart van Inkt-trilogie) de Spaans-Mexicaanse film op verzoek van Del Toro in boekvorm gegoten. Pans Labyrint brengt de lezer terug naar Spanje ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Hier betrekt de dertienjarige Ofelia samen met haar hoogzwangere moeder Carmen het hoofdkwartier van capitán Vidal, ook wel de Wolf genoemd. Vidal is de nieuwe man van Ofelia’s moeder, maar erg veel lijkt hij niet om haar te geven. Om de verschrikkingen van haar huidige omstandigheden te vergeten, verliest Ofelia zich langzaam maar zeker in een legende uit haar sprookjesboek.

Annet Schaap (1965) is geen onbekende in jeugdboekenland. Zo verzorgde ze de illustraties van honderden kinderboeken. Haar kenmerkende tekenstijl is te vinden in het werk van onder andere Francine Oomen (Hoe overleef ik?), Janneke Schotveld (Superjuffie) en Jacques Vriens. In 2017 debuteerde ze als schrijfster met haar boek Lampje. Het jeugdboek werd zeer succesvol onthaald en won maar liefst drie kinderboekenprijzen. Hoog tijd om Lampje in de schijnwerpers te zetten met een recensie.