Titel: Ik kijk in een kapotte spiegel Auteur: Elle Werners Uitgeverij: Mijnbestseller Genre: Poëzie Bladzijdes: 80 Uitvoering: Paperback ISBN: 978-94-037-3688-4, 978-94-037-4388-2 *In ruil voor een eerlijke recensie heb ik een recensie-exemplaar ontvangen van de auteur Oorlog, klimaat, de positie van ouderen in de samenleving, invloed van sociale media en een zeker verlangen naar escapisme zijn terugkerende thema’s in het werk van Elle Werners (pseudoniemen: Pieter Nelletje en Pieter Nelleke). Geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog haalde ze de verschrikkingen uit die tijd dichterbij in haar bundels Thuis & niet pluis. Het ‘nietpluisgevoel’ dat in de jaren na de oorlog onuitgesproken bleef hangen, het oorlogsverslag van haar vader Jan-Theo Werners en de beelden die hij als amateur-filmer van het bezette Den Bosch maakte, werden een bron van inspiratie voor haar associatieve poëzie. In Derde ogentroost vormden haar gedichten een soort troost: een manier om met behulp van geschreven woorden aan de dagelijkse realiteit te ontsnappen. Een mogelijkheid om jezelf weg te schrijven naar een plek waar het veilig is. In Ik kijk in een kapotte spiegel komen veel thema’s terug, maar dit keer stopt Werners af en toe een humoristische noot in haar dichtregels om de zwaarte van de onderwerpen die aan…

Titel: Derde ogentroost Auteur: Elle Werners Uitgeverij: Mijnbestseller Genre: Poëzie Bladzijdes: 71 Uitvoering: Paperback ISBN: 978-94-037-3712-6 *In ruil voor een eerlijke recensie heb ik een recensie-exemplaar ontvangen van de auteur Lees mijn recensie op Hebban In dichtbundel Derde ogentroost neemt Elle Werners de lezer mee in haar kijk op verschillende internationale gebeurtenissen die plaatsvinden. Net als in Thuis & niet pluis is de dichtbundel in verschillende versies verschenen. Ondanks de persoonlijke toon die Werners hanteert, zijn de boodschappen bestemd voor een breed lezerspubliek. In Hoe donker het was en hoe muf is het lyrisch ik ‘op zoek naar metaforen’. De wereld kan een hachelijke plek zijn. Het gedicht gaat verder met: ‘zoiets als een bloedbad op een plein / maar veel en veel heftiger nog’, om af te sluiten met het escapistische besluit: ‘ooit stap ik in een ruimteschip’. De haiku-achtige gedichten bieden een overwegend zalvend karakter. De wereld is niet altijd een fijne plek, maar in het vrij associëren ligt een kracht verscholen om de realiteit behapbaar en wellicht zelfs dragelijk te maken. Ook als dit maar voor even is: ‘In een zondvloed van letters greep ik mijn troost’.