Oskar Metsiers is een negenentwintigjarige statisticus die er een persoonlijk streven van heeft gemaakt om te jagen op ‘ronde’ getallen. Via zijn werk bij Statbel in Brussel – voorheen het Nationaal Instituut voor de Statistiek – vindt hij een bondgenoot in zijn collega Nico. Desondanks weten de borrels na werktijd, het gezamenlijk invullen van ‘De Grote Afrondingstabel’ en het uitwisselen van dassen met Tom & Jerry prints niet te voorkomen dat een groot verlies uit het verleden aan hem begint te knagen. Om redenen die zich steeds duidelijker aftekenen, laat Oskar in Hij komt terug van Frederik Hautain zijn oude leven plots achter. Hij vertrekt in allerijl naar Vlieland waar hij een nieuw bestaan opbouwt. Tien jaar lang vindt hij onderdak bij Iwan, een taxidermist die zeemeeuwen opzet. Oskar leert het vak, ontdekt het verdriet dat in Iwan schuilt en wordt op een dag gebeld door het thuisfront met het verzoek of hij zo snel mogelijk terugkomt.

Wanneer de dertig nadert verwacht de maatschappij ineens van alles van je. Maar is dat wel echt zo, of is dat voornamelijk een idee dat de Millennial generatie zichzelf heeft opgelegd? Feit is dat deze verwachtingen het leven van eind-twintigers zoals Nino, Aisha, Ingmar en Liv in Over dit gevoel is nagedacht van Tyche Beyens er niet bepaald makkelijker op maken. Wonend in dezelfde stad komt het viertal elkaar tegen in het weinig fantasievolle Het Café op het punt dat hun relaties net zijn verbroken. Waar de één een saaie – maar wel comfortabele – relatie van een aantal jaren heeft zien eindigen, heeft de ander zich binnen een relatie nooit echt laten zien. Weer een ander personage ziet er goed uit, maar lijkt niet in staat te zijn om een partner aan zich te binden. En hoewel oplettendheid een mooie eigenschap is, kan het binnen de liefde uitmonden in obsessie. Desondanks geldt voor alle vier dat de liefde toch vooral iets moet toevoegen aan het leven. Immers: ‘Soms lijkt onze bijdrage aan iemands leven enkel slecht te zijn, maar het kan later nog steeds iets goeds worden.’

Het leven van millennials is niet makkelijk. Daar weet Rob Persoons, de hoofdpersoon in Vrijstaat Lux van Mathias Pagnaer, alles van. Zijn droom (nou ja, eigenlijk die van zijn vader) om profwielrenner te worden is al voor zijn dertigste in rook opgegaan. Zijn baantje bij de redactie als verslaggever van lokale wielerwedstrijden staat op de tocht. Hij woont als dertiger noodgedwongen weer bij zijn ouders in een saai Vlaams dorp. En een vriendin heeft Rob evenmin. Zijn vorige liefde ging er zelfs vandoor met zijn beste vriend. Iedere millennial weet: dit zijn de hoofdingrediënten voor het ultieme faalgevoel. Of een burn-out. Want met de goedbedoelde boodschap waar deze generatie mee is opgegroeid en die stelt dat alles in het leven maakbaar is, is het niet gek dat je snel opgebrand raakt als het leven andere plannen met jou blijkt te hebben. Of zoals Rob het zelf verwoordt: ‘De kansen om het tij te keren werden met de dag kleiner.’ Wanneer Klaas met het voorstel komt om – samen met een groep vrienden – leefgemeenschap Vrijstaat Lux op te richten, stemt Rob dan ook gretig in.

De aanpassingen van Toon Van Mierlo volgt basisschoolleerling Casper en de tweeling Octavia en Kas. Na een noodlottig ongeval waarbij Kas om het leven komt, verliezen Casper en Octavia elkaar uit het oog. Ruim een halve eeuw later – in 2081 om precies te zijn – ontmoeten de twee elkaar weer. De klimaatcrisis heeft ondertussen flink huisgehouden op aarde waardoor de roman een dystopische koers inslaat. De twee zeventigers hebben op goed geluk de jarenlange stormen en watersnoden overleefd. En onder invloed van de woke-beweging zijn de meeste witte mensen van het vasteland verbannen naar de zee. Zo ook Casper en Octavia die, als kinderloze ouderen, ervoor gekozen hebben om samen tot hun dood op de oceanen rond te dobberen in een hoogtechnologische duosfeer.

In Crossroads keert de inmiddels tachtigjarige schrijver Walter van den Broeck terug naar zijn geboortedorp Olen in de Belgische Kempen. Centraal in de dorpsnovelle staan de twee dorpscafés In de Vlaamse Leeuw (dat later werd heropend als Crossroad) en In de Kroon die in Achter-Olen gevestigd zijn. Van den Broeck begint Crossroads met het ontstaan van de wereld, van België, van Antwerpen en tot slot het onbeduidende plaatsje dat de Kempen (ook wel ‘de nationale vuilnisbelt’ genoemd) in dit geheel inneemt. Onbeduidend of niet, Van den Broeck heeft hier nog een geschiedenis liggen die verteld moet worden.

Het tij hoog, de maan blauw van Jolien Janzing (1964) verhaalt over de Antwerpse Léonie Osterrieth-Mols. Deze voorname Vlaamse weduwe nam na de dood van haar man Jacques zijn internationale handel in koeienhuiden over. Desondanks lag haar hart bij de kunst, cultuur en (verre) reizen. Om aan haar passie uiting te geven, organiseerde ze in het eind negentiende-eeuwse Antwerpen regelmatig culturele salons waar musici, kunstenaars, schrijvers en ontdekkingsreizigers op afkwamen. Tijdens een van haar salons liep baron Adrien de Gerlache binnen “met in zijn handen een uit de schaal gebarsten jongensdroom.”