In Windstil van Saskia Eelman staat Jonas op het punt om met zijn ouders en zusje Daan te verhuizen van de stad naar een Waddeneiland: ‘Een nieuwe start… een nieuw begin (…) het kan voor ons allemaal goed zijn.’ Verhuizen is een ingrijpende gebeurtenis, zeker voor Jonas die door een spraakprobleem lastig vrienden maakt. Hij ziet er als een berg tegenop om na de zomervakantie afscheid te nemen van zijn beste vriend Boris en op een nieuwe school te beginnen. Op het eiland kent hij niemand, ook al is zijn vader er geboren. Hoewel het er flink waait, blijft de jeugd van Jonas’ vader gehuld in hardnekkige mistflarden. De vader-zoon band staat bovendien op de tocht omdat vader weinig geduld heeft met zijn stotterende zoon. De emoties lopen thuis steeds hoger op als ook Jonas’ moeder moeite heeft met het aanstormende eilandleven: ‘Ik zie het gewoon niet voor me.’ De verhuizing van het gezin voelt als een vlucht, maar van wie of wat?

Na de noodlottige verdrinkingsdood van haar vader groeit Moia in Tussenhuids van Lene Beelen op bij haar instabiele moeder met wie ze weliswaar een nauwe, maar tegelijkertijd complexe band heeft. Moia voelt zich verantwoordelijk voor het levensgeluk van haar moeder. Haar gemis wordt daarentegen overschaduwd door de nare gevoelens die haar moeder voor haar vader koestert. Als Moia een relatie krijgt met Seppe, ervaart ze hoe het is om te worden omringd door een warme, stabiele familie. Ze kan het goed vinden met Seppes tweelingzus Frêle en wordt al snel door haar schoonfamilie meegevraagd op vakantie. Terwijl ze na het vinden van een vergeten foto steeds verder kopje-onder dreigt te gaan in haar getroebleerde jeugdherinneringen, merkt Moia op hoe Seppes gelukkige jeugd hem heeft gevormd tot de persoon die hij nu is. Ze bewondert hem om zijn welbespraaktheid, kennis, smaak en de manier waarop hij het leven tegemoet treedt –  en wordt zich er steeds meer van bewust hoe sterk dit alles contrasteert met haar eigen verleden, ontwikkeling, (afwezigheid van) interesses en visie.

Oskar Metsiers is een negenentwintigjarige statisticus die er een persoonlijk streven van heeft gemaakt om te jagen op ‘ronde’ getallen. Via zijn werk bij Statbel in Brussel – voorheen het Nationaal Instituut voor de Statistiek – vindt hij een bondgenoot in zijn collega Nico. Desondanks weten de borrels na werktijd, het gezamenlijk invullen van ‘De Grote Afrondingstabel’ en het uitwisselen van dassen met Tom & Jerry prints niet te voorkomen dat een groot verlies uit het verleden aan hem begint te knagen. Om redenen die zich steeds duidelijker aftekenen, laat Oskar in Hij komt terug van Frederik Hautain zijn oude leven plots achter. Hij vertrekt in allerijl naar Vlieland waar hij een nieuw bestaan opbouwt. Tien jaar lang vindt hij onderdak bij Iwan, een taxidermist die zeemeeuwen opzet. Oskar leert het vak, ontdekt het verdriet dat in Iwan schuilt en wordt op een dag gebeld door het thuisfront met het verzoek of hij zo snel mogelijk terugkomt.

Wanneer de dertig nadert verwacht de maatschappij ineens van alles van je. Maar is dat wel echt zo, of is dat voornamelijk een idee dat de Millennial generatie zichzelf heeft opgelegd? Feit is dat deze verwachtingen het leven van eind-twintigers zoals Nino, Aisha, Ingmar en Liv in Over dit gevoel is nagedacht van Tyche Beyens er niet bepaald makkelijker op maken. Wonend in dezelfde stad komt het viertal elkaar tegen in het weinig fantasievolle Het Café op het punt dat hun relaties net zijn verbroken. Waar de één een saaie – maar wel comfortabele – relatie van een aantal jaren heeft zien eindigen, heeft de ander zich binnen een relatie nooit echt laten zien. Weer een ander personage ziet er goed uit, maar lijkt niet in staat te zijn om een partner aan zich te binden. En hoewel oplettendheid een mooie eigenschap is, kan het binnen de liefde uitmonden in obsessie. Desondanks geldt voor alle vier dat de liefde toch vooral iets moet toevoegen aan het leven. Immers: ‘Soms lijkt onze bijdrage aan iemands leven enkel slecht te zijn, maar het kan later nog steeds iets goeds worden.’

Ada Peeters heeft een spannende avond voor de boeg. Voor haar theatertour speelt ze een solovoorstelling in ‘zijn’ stad. Bij het idee dat haar vroegere theaterdocent in de zaal zou kunnen zitten nemen niet alleen de zenuwen toe, maar komen ook allerlei onderdrukte herinneringen naar boven van autoritaire mannen die bij haar een grens over gingen. Op weg naar haar optreden denkt Ada terug aan haar relaties met al deze oudere – en vaak getrouwde – mannen. Gedurende de treinreis, de rustmomenten voor en na het optreden en een bijzondere taxirit terug naar huis, verkent Ada wat voor impact deze mannen op haar leven en zelfbeeld hebben gehad. Wanneer is gedrag grensoverschrijdend? Waar ligt deze grens? En wanneer kun je ergens definitief een punt achter zetten? Maaike Neuville, zelf film- en theatermaker, schreef met Zij. een indringend debuut.

Het is maart 2016 en de stad Brussel is groots in het nieuws vanwege de aanslagen die er hebben plaatsgevonden met tientallen doden als gevolg. Het is ook de periode waarin Eva De Groote in autofictieverhaal Vrouw Wildevrouw Wijzevrouw plotseling leeg en krachteloos thuis komt te zitten. In eerste instantie weet ze niet goed waarom haar lichaam en geest niet meer functioneren zoals ze zou willen. Haar werk bij een kunstencentrum is veeleisend, maar ze doet niets liever. Haar gezinsleven is druk, toch weet ze de opvoeding van haar drie dochters goed af te stemmen met haar man Ruben. De Groote is het gewend om door te gaan; nu haar krachten op zijn voelt het voor haar als falen om ineens helemaal niets meer te kunnen doen. Een bezoek aan haar huisarts schept duidelijkheid: ze heeft de klassieke symptomen van een burn-out. De Groote krijgt het advies om het rustig aan te doen, haar leven per dag te bekijken, aandacht te schenken aan wat haar hart haar ingeeft en te luisteren naar haar innerlijke stem. Dit dwingende advies vormt het begin van een innerlijke spirituele reis naar transformatie, acceptatie en herstel.

Lieve Joris schreef in Terug naar Neerpelt over haar aan drugsverslaafde broer Fonny. In Hildeke focust ze zich op haar dementerende vader en zus Hildeke die het syndroom van Down heeft. Wanneer het met vader steeds slechter gaat, wordt duidelijk dat Hildeke onmogelijk voor zichzelf kan zorgen. Er zit voor Joris niets anders op dan terug te keren naar haar oude woonplaats. Tijdens haar verblijf met Hildeke in het ouderlijk huis in Hasselt, doemen er verschillende demonen uit haar jeugd op. Als vijfde kind in een gezin van negen, was het thuis druk en gebeurde er veel. Een chaos die Joris jarenlang wist te ontvluchten. Dit deed ze door te gaan reizen en aan non-fictieboeken te werken over de vaak gevaarlijke gebieden die ze doorkruiste in het Midden-Oosten, Afrika, Oost-Europa en Azië.

Het leven van millennials is niet makkelijk. Daar weet Rob Persoons, de hoofdpersoon in Vrijstaat Lux van Mathias Pagnaer, alles van. Zijn droom (nou ja, eigenlijk die van zijn vader) om profwielrenner te worden is al voor zijn dertigste in rook opgegaan. Zijn baantje bij de redactie als verslaggever van lokale wielerwedstrijden staat op de tocht. Hij woont als dertiger noodgedwongen weer bij zijn ouders in een saai Vlaams dorp. En een vriendin heeft Rob evenmin. Zijn vorige liefde ging er zelfs vandoor met zijn beste vriend. Iedere millennial weet: dit zijn de hoofdingrediënten voor het ultieme faalgevoel. Of een burn-out. Want met de goedbedoelde boodschap waar deze generatie mee is opgegroeid en die stelt dat alles in het leven maakbaar is, is het niet gek dat je snel opgebrand raakt als het leven andere plannen met jou blijkt te hebben. Of zoals Rob het zelf verwoordt: ‘De kansen om het tij te keren werden met de dag kleiner.’ Wanneer Klaas met het voorstel komt om – samen met een groep vrienden – leefgemeenschap Vrijstaat Lux op te richten, stemt Rob dan ook gretig in.