Twee zielen, achtduizend lagen. Een eerste jeugdliefde vergeet je nooit meer. Zeker niet als je elkaar door omstandigheden uit het oog bent verloren. De vraag ‘Wat als…?’ vormt in regiedebuut Past Lives van Celine Song de spil waar het scenario bedaard omheen draait. De openingsscène toont een café waar de kijker een vrouw ziet zitten met aan weerskanten een man die haar aandachtig in zich opneemt. Langzaam zoomt de camera in op dit intrigerende drietal. Wie zijn deze mensen? Waar praten ze over? Wat is hun onderlinge relatie? Op een sobere, maar pure wijze brengt Song haar verhaal naar het Zuid-Korea van de jaren negentig. Jonge tieners No Young (Nora; Greta Lee) en Hae Sung (Teo Yoo) zijn de beste maatjes. Nora is dramatisch zoals jonge meisjes dat kunnen zijn. Hae Sung verduurt haar buien. Na school bezoeken ze vaak samen met hun families het stadspark waar ze – heel symbolisch – spelen bij een standbeeld van twee gezichten die elkaar nét niet raken. Wanneer Nora abrupt met haar familie naar Canada emigreert, komt er een einde aan deze hechte vriendschap die ieder moment in een kalverliefde had kunnen ontluiken.

Schilderen voor een hoger doel. Het veelbewogen leven van kunstenaar Vincent van Gogh biedt nog altijd een vruchtbare bodem voor filmbewerkingen. Vooral de laatste maanden die hij doorbracht in het dorpje Auvers-sur-Oise, vlakbij de Franse hoofdstad Parijs, lenen zich hier goed voor. Niet alleen produceerde hij er tientallen schilderijen en tekeningen, hij raakte in die periode ook bevriend met post-impressionistische schilder Paul Gauguin, sneed zijn eigen linkeroor af en worstelde hevig met ‘melancholische’ buien en een kelderende mentale gezondheid. In 2017 deed de biografische animatiefilm Loving Vincent een memorabele poging om Van Goghs laatste dagen te reconstrueren via handgeschilderde frames in de kleurrijke, expressieve stijl van zijn wereldberoemde schilderijen. Een jaar later biedt At Eternity’s Gate een realistische kijk op de laatste fase uit het leven van de getroebleerde kunstenaar.

Topdirigent Lydia Tár zwaait ook privé met dirigeerstok. Na de Amerikaanse MeToo-beweging zijn machtsmisbruik en grensoverschrijdend gedrag in eigen land het afgelopen jaar veelbesproken onderwerpen in de Nederlandse media. In dramafilm Tár van regisseur Todd Field (Little Children) wordt in een lange zit van ruim tweeënhalf uur een muzikaal psychologisch portret van de succesvolle dirigent Lydia Tár (Cate Blanchett) geschetst. Aan de hand van een diepzinnig interview met Adam Gopnik (The New Yorker) presenteert de gefictionaliseerde Tár zich als een intelligente, charismatische en ietwat neurotische vrouw. In de scenes die volgen, ontpopt ze zich tot iemand die niet alleen (als eerste vrouw ooit) het Berliner Philharmoniker dirigeert, maar ook haar directe omgeving. Achteraf gezien werd dit al duidelijk voorafgaand aan het interview; haar trouwe assistent Francesca Lentini (Noémie Merlant) kan foutloos het biografische stukje van de maestro uit het hoofd opzeggen. Gaandeweg de film komen er steeds meer van dit soort terugblikmomenten, en blijkt de reputatie van de topdirigent niet zo vlekkeloos te zijn als ze de kijker wil doen geloven.

Afstand en nabijheid in Close. Na de ophef rondom zijn debuutfilm Girl (2018) komt Belgische regisseur Lukas Dhont met Close. Hoewel Girl aanvankelijk goed werd ontvangen en diverse prijzen in de wacht sleepte, zorgde het verhaal over een transmeisje gaandeweg voor kritiek en onbegrip. Voor Close, een op persoonlijke ervaringen gebaseerd verhaal, ging Dhont voor het scenario opnieuw een samenwerking aan met acteur en schrijver Angelo Tijssens. In plaats van een transgender meisje, zoomt de Frans-Nederlandstalige film Close in op boezemvrienden Léo (Dambrine) en Rémi (De Waele). De twee dertienjarige jongens zijn onafscheidelijk. Ze trekken de hele zomer met elkaar op, lachen en stoeien, blijven bij elkaar logeren en zodra Rémi met zijn oboe optreedt met een orkest, zit Léo steevast in het publiek.

Door het leven in de laagste versnelling. Kenmerkend voor het oeuvre van de gevierde Japanse schrijver Haruki Murakami zijn de karakteristieke personages. Zo schrijft hij vrijwel uitsluitend over eenzame mannen van een jaar of dertig, veertig die net niet in de maatschappij passen. Regisseur Ryusuke Hamaguchi haalde voor zijn film Drive My Car – die een Oscar voor Beste Internationale Film won – inspiratie uit het gelijknamige verhaal uit Murakami’s verhalenbundel Mannen zonder vrouw. Drive My Car volgt veertiger Yusuke Kafuku (Hidetoshi Nishijima) die een ogenschijnlijk gelukkig huwelijk heeft met Oto (Reika Kirishima). Yusuke werkt als regisseur en acteur, Oto brak op latere leeftijd door als succesvol scenarist. Haar muze houdt zich schuil in de momenten nadat ze met haar man naar bed is geweest. Hij luistert, terwijl zij in het luchtledige lappen tekst opdreunt.

Hoe wordt een tijdschrift gemaakt? Een nieuwe film van Wes Anderson staat garant voor een hobbelige rit langs woelige verhaallijnen vol excentrieke personages vertolkt door sterrencasts. The French Dispatch vangt aan in het fictieve dorpje Ennui-sur-Blasé in Frankrijk. Hier is de redactie gevestigd van het goed gelezen magazine The French Dispatch dat zijn wortels vindt in Kansas, Amerika. Wanneer de editor-in-chief komt te overlijden, is zijn laatste wens om de uitgave van het tijdschrift voor altijd te stoppen. Maar niet voordat de redactiemedewerkers nog één laatste volume samenstellen: een herdenkingsnummer met de meest spraakmakende journalistieke reportages die ooit in het magazine zijn verschenen. Onder leiding van hoofdredacteur Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) gaan de medewerkers van The French Dispatch aan de slag waarbij de kijker zich in drie afzonderlijke verhalen stort.

Grappig of ongepast? De coronacrisis heeft wereldwijd een diepe impact gemaakt op ons dagelijks leven. Lockdowns, avondklokken, mondkapjes, afstand houden en testen. Het zijn termen die we eigenlijk niet langer meer willen horen. De Franse comedyfilm 8 Rue de l’Humanité (Engelse titel: Stuck Together) volgt zeven huishoudens binnen een appartementencomplex. Het verwerkt op humoristische wijze hoe zij omgaan met de lockdownmaatregelen in hartje Parijs. Nu de coronacijfers weer flink oplopen, lijkt deze film wellicht wat ongepast. Gelukkig schuilt er uiteindelijk ook een mooie boodschap in deze excentrieke Netflix film.

Meet the Parents… maar dan anders. Bij de films van Charlie Kaufman kan het gemakkelijk twee kanten opgaan. Zo is hij bekend van het schrijven van de scripts voor de succesvolle films Being John Malkovich (1999) en Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004). Als regisseur flopten zijn meest recente films Synecdoche, New York (2008) en Anomalisa (2015). Toch hebben al deze films met elkaar gemeen dat Kaufman de kijker meeneemt op een absurde, existentiële reis door de menselijke psyche. I’m Thinking of Ending Things (2020) neemt dit wel heel letterlijk als een verliefd koppel ook nog eens een autorit door het besneeuwde Amerikaanse platteland onderneemt.

Hoever gaat de familie Kim om hogerop de sociale ladder te komen? Inspiratie putten uit eigen ervaringen kan interessante ideeën opleveren. Helemaal als je niet bang bent om de grenzen van gebeurtenissen op te zoeken en hier en daar zelfs overheen te gaan. De Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon Ho schrikt niet terug voor wat risico. Zo liet hij zich voor zijn nieuwste film Parasite (2019) inspireren door zijn bijbaantje als huiswerkbegeleider toen hij nog aan de universiteit studeerde. Voor dit werk kwam hij iedere week over de vloer bij een rijk gezin. Het idee voor Parasite blijkt een voltreffer, want Bong Joon Ho won tijdens de Oscars 2020 een Oscar voor Beste Film!

Earthquake Bird schokt onbestemd na. Een film met Japan en Oscar-winnares Alicia Vikander (The Danish Girl; Tomb Raider) is in mijn ogen een formule tot succes. Ik was dan ook razend benieuwd toen Earthquake Bird (2019) van Wash Westmoreland half november op Netflix verscheen. Wat vond ik van deze sfeervolle whodunnit? Lees hieronder mijn recensie!

Lynch creëert de perfecte schijnwereld in Mulholland Drive. Mulholland Drive (2001) van David Lynch (Twin Peaks, 1990-91; Blue Velvet, 1986) wordt vaak genoemd als een van de beste films van de afgelopen twintig jaar. Een brunette (Laura Harring) staart dromerig uit het raampje van een limousine als ze plotseling wordt gedwongen uit te stappen. Een voorbijrazende auto crasht vervolgens in op de limousine. Ternauwernood ontsnapt de brunette aan het ongeluk en belandt te voet bij een huis op Mulholland Drive in de iconische filmstad Los Angeles. Wat zal ze daar aantreffen?

Dromerige arthouse film met Brie Larson in de hoofdrol. Voordat Oscar-winnares Brie Larson de hoofdrol in Captain Marvel (2019) speelde, regisseerde ze ook nog een film. Eh, wat? Een tijdje geleden verscheen ineens Unicorn Store (2017) op Netflix. Ben je net als ik ook benieuwd naar deze arthouse film? Lees dan snel verder!