Mute: tech-noir bevat stilzwijgende hoop fragmenten

8 maart 2018
Leestijd: 4 min.
,
Netflix' nieuwste tech-noir Mute speelt zich af in een verregend Berlijn.
mute-netflix_header

Meer dan tien jaar lang werkte Duncan Jones (zoon van David Bowie en vooral bekend van de succesvolle scifi-blockbuster Moon, 2009) aan de nieuwe Netflix Original Film Mute (2018). Gesitueerd in het sombere Berlijn van 2052, verhaalt tech-noir Mute over Leo Beller (Alexander Skarsgård). Door een ongeluk uit zijn jeugd waarbij de aandrijving van een motorbootje door zijn hals sneed, is hij zijn vermogen om te spreken verloren. Niet omdat er niks meer te redden viel, maar vanwege zijn Amish achtergrond wilden Leo’s ouders hem niet laten opereren. Dertig jaar na het ongeval werkt Leo als barman in een futuristische nachtclub. Wanneer zijn vriendin, de mysterieuze blauwharige Naadirah, op een nacht plotseling verdwijnt, gaat Leo op onderzoek uit en belandt gaandeweg steeds dieper in de Berlijnse onderwereld.

Twee problematische verhaallijnen

Leo’s verhaallijn wordt afgewisseld met de ruwe gebeurtenissen tussen de twee Amerikaanse chirurgen Cactus Bill (Paul Rudd) en Duck (Justin Theroux). Na jarenlang als legerartsen in de oorlog te hebben gediend, verdienen ze nu de kost met het verwijderen van kogels en het klaren van allerhande duistere klusjes voor verschillende gangsters. Hoewel beide verhaallijnen uiteindelijk in elkaar worden geweven, verliest de kijker al snel de essentie van de film uit het oog. En dit is niet te wijten aan de acteurs. Skarsgård zet als Leo een ietwat vlakke, maar voldoende performance neer in de vorm van knikjes, oogbewegingen en krabbeltjes in zijn kladblok. Geheel in contrast met de moderne stad is Leo gehuld in een ouderwets, handgemaakt pak dat zo uit de jaren ’20 van de vorige eeuw lijkt te komen. In combinatie met zijn afkeer voor mobiele telefoons (Leo is, ondanks zijn achternaam, vanwege zijn handicap duidelijk niet zo’n beller haha), maakt hem dit vanaf het allereerste moment een raadselachtige verschijning. Aanvullend weten Rudd en Theroux de verhitte bromance tussen de chirurgen vermakelijk over te brengen op het publiek.

Ondergesneeuwd met onnodige details

Waar het wel aan ligt, is de wijze waarop Leo’s zoektocht naar Naadirah al snel wordt ondergesneeuwd met het pakkende narratief van de twee Amerikanen. Leo handelt te langzaam voor iemand die zijn vriendin aan een vreselijk lot verliest. Kan Leo door zijn handicap niet anders? In een futuristische setting waarbij de hele stad vol gebouwd is met hi-tech snufjes – van schermpjes en neonlichten tot zwevende drones – is het maar moeilijk te geloven. Ook de Amish achtergrond voegt niet echt wat toe. Het werpt eerder de vraag op in hoeverre het geloofwaardig is dat mensen over dertig jaar nog in iets anders kunnen geloven dan in de (digitale) techniek die in deze film zo duidelijk triomfeert. Helaas krijgt ook de verhaallijn van de Amerikanen een flinke klap als de pedofiele trekjes van chirurg Duck naar boven komen. Het zijn deze onnodige details waarmee Jones zijn film flink onderuit weet te halen. Oké, het kweekt meer sympathie voor Bill die, in het belang van zijn dochter, een hartig woordje met Duck voert. Maar uiteindelijk blijkt ook deze scène vruchteloos.

Mute is niet meer dan een hoop fragmenten

Heeft Mute dan geen pluspunten? Ja, die zijn er wel, al moet je er met het zaklampje op je smartphone naar zoeken. Zo is de scène waarin Leo het onder water machteloos uitschreeuwt misschien wel het mooiste moment uit de film. De prachtige soundtrack door Clint Mansell is ook zeer geslaagd. En Leo’s hobby om uit hout de mooiste zeedieren te snijden, is een interessante uitlaatklep voor zijn anders zo expressieloze voorkomen. Tot slot is de cinematografie van het verregende, in blauwpaarse neonlichten weerkaatsende Berlijn door Jones dan wel gejat van Blade Runner; het stelt de kijker allerminst teleur. Desondanks verwordt Mute tot een film die je als kijker na afloop slechts in een hoop fragmenten nog voor de geest kunt halen. Zo zullen de bizarre scènes – waarvan de gekste misschien nog wel het moment is waarop een in kimono gehulde travestiet (gespeeld door Dominic Monoghan) de deur opendoet – je doen afvragen waar je zojuist naar hebt gekeken. Een lethargische man die op zoek gaat naar zijn verdwenen vriendin? Een verhaal waarin pedofilie zegeviert? Of een slap aftreksel van Blade Runner? Mute is dit allemaal en daardoor is het het nét niet.


Eindoordeel: Mute (2018)
  • Verhaal
  • Personages
  • Muziek
2

Samenvatting

Mute is een film die je als kijker na afloop slechts in een hoop fragmenten nog voor de geest kunt halen. Zo zullen de bizarre scènes je doen afvragen waar je zojuist naar hebt gekeken. Een lethargische man die op zoek gaat naar zijn verdwenen vriendin, een verhaal waarin pedofilie zegeviert, of een slap aftreksel van Blade Runner? Mute is dit allemaal en daardoor is het het nét niet.

Mute is te zien op Netflix.

Productie: Duncan Jones | Cast: Alexander Skarsgård, Paul Rudd, Justin Theroux, e.a. | Scenario: Michael Robert Johnson, Duncan Jones, e.a. | Duur: 126 min. | Genre: Mystery, Sci-Fi, Thriller | Jaar: 2018

Eline

Geen reacties

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.