Genua, 1298. Schrobben, boenen en sjouwen – zo zien de dagen van weesmeisje Maria della Pietra eruit in De wonderverteller van Lida Dijkstra. Maria, ooit gevonden op de trappen, werkt als schoonmaakster in de gevangenis in palazzo San Giorgio. Buiten woedt een handelsoorlog tussen de Genuezen en de Venetianen. De wereld van de dertienjarige Maria, van wie de afkomst in mysterie is gehuld, is klein: ‘In de stad kende ik elke straat en steeg, maar daarbuiten… Niks.’ Toch brengt één gevangene wat licht in haar uitzichtloze bestaan. Sinds 1296 verblijft koopman en ontdekkingsreiziger Marco Polo in San Giorgio. De Venetiaan vertelt uitgebreid over zijn reizen aan wie het maar horen wil. Maria luistert aanvankelijk stiekem mee. Dit levert haar de bijnaam ‘Topina’ (kleine muis) op. Een passende naam, want met haar spitsvondigheid lukt het haar om medegevangene en schrijver Rustichello in te schakelen om messer Marco’s reisverhalen op papier te zetten.

Lexie van Kevin Hassing is het Kinderboekenweekgeschenk van Kinderboekenweek 2025 en staat in het teken van ‘Vol avontuur!’. Lexie is gek op superhelden (vooral Doctor Strange), is bevriend met Riff (‘weet niets over superhelden’) en ontwijkt lastige woorden (‘krak op’). Na een afschuwelijke spreekbeurt over superhelden blijft Riff ‘troost-tukken’ om haar moed in te praten. Diezelfde avond siert een meteorenregen de hemel en bij het zien van een vallende ster wenst Lexie dat er geen lastige woorden meer in haar klas bestaan. De volgende dag blijken niet alleen objecten met een moeilijke naam, maar ook Lexies juf en twee klasgenoten van de aardbodem te zijn verdwenen. Samen met Riff gaat Lexie op onderzoek uit naar de verdwenen woorden en een manier om haar wens ongedaan te maken.

In haar debuut Kauw van jou schetst Kris Terwindt een gezin in de rouw. Pims vader ligt de hele dag op de bank. Haar moeder is druk aan het werk en ’s avonds wordt er in stilte een afhaal- of kant-en-klaar maaltijd gegeten. Al bijna een jaar is de kamer van broer Huug hermetisch afgesloten. Het is eind juli en Pim heeft zomervakantie. Het is de eerste zomer sinds haar broer Huug er niet meer is. Lange, lome dagen liggen in het verschiet waarop weinig afleiding te vinden is. Pim kan er niet meer tegen en ontvlucht het verstikkende appartement van haar ouders om een ijsje te halen. Buiten ontmoet ze de dromerige en vindingrijke Thilo die samen met zijn vader onlangs in de flat tegenover haar is komen wonen. In de kelders van een van de flats heeft hij tijdens het bouwen van zijn eigen ruimtestation een mysterieus laboratorium ontdekt. Hij neemt Pim mee om op onderzoek uit te gaan. Hun zoektocht brengt een geheim aan het licht dat hen confronteert met Pims rouwgevoelens en weggedrukte herinneringen.

De elfjarige Violet Sopjes heeft vijf schriften van Ingeborg gekregen om te vullen met ervaringen. Overdag op haar kamer met de gordijnen dicht maakt Violet er gedecideerd een ‘dagboek van ontmoetingen’ van. Aan haar muur hangt een lijst met namen van klasgenoten. Langzaam vormt zich in Violets hoofd het idee dat ze met ieder kind uit haar klas een keer wil spelen. Na afloop doet ze in haar schriften verslag van deze speelmiddagen. Een moedig idee, want zeg nu zelf: hoe leer je mensen – aardig of niet – nu beter kennen dan een-op-een tijd met ze door te brengen? Terwijl Violet speelafspraakjes regelt, worden de gebeurtenissen in De lijst van Violet Sopjes van David Vlietstra steeds vreemder. Uiteindelijk wordt de lijn tussen geloofwaardig en onwaarschijnlijk zo dun dat het verhaal op slimme wijze gelaagder in elkaar zit dan aanvankelijk wordt voorgespiegeld.

Na Lampje keert Annet Schaap in Krekel terug naar het pittoreske havenstadje waar Meneer en Mevrouw Rozenhout een kruidenierswinkeltje runnen, juffrouw Amalia zich over iedereen ontfermt (maar wie ontfermt zich over haar?) en de Witte Kliffen het liefst omzeild worden. Dit laatste geldt niet voor Eliza. Samen met haar enige overgebleven broertje Krekel is zij juist op zoek naar een schipper die bereid is om broer en zus over de woeste zee naar de rotsformatie te brengen. Eliza wil uitzoeken waar haar vijf verdwenen broers naartoe zijn gegaan. Zijn ze echt verdronken op zee, zoals haar stiefmoeder Duifje beweert? Met verse, nog brandende tatoeages van de namen van haar broers op haar bovenbeen en gehuld in jongenskleren spreekt het meisje zichzelf moed in: ‘Ze moet anders praten. Harder en bozer. Niet glimlachen of vriendelijk knikken, gewoon de boel opeisen.’ Maar Eliza’s geld is op, Krekel wordt banger en er is geen schipper te vinden die koers wil zetten naar de Witte Kliffen (en al helemaal niet met een meisje!). Als broer en zus op stelen worden betrapt, keren ze onder toezicht van de plaatselijke sheriff terug naar het Grijze Huis van hun vader en lijkt alle hoop verloren.

In Windstil van Saskia Eelman staat Jonas op het punt om met zijn ouders en zusje Daan te verhuizen van de stad naar een Waddeneiland: ‘Een nieuwe start… een nieuw begin (…) het kan voor ons allemaal goed zijn.’ Verhuizen is een ingrijpende gebeurtenis, zeker voor Jonas die door een spraakprobleem lastig vrienden maakt. Hij ziet er als een berg tegenop om na de zomervakantie afscheid te nemen van zijn beste vriend Boris en op een nieuwe school te beginnen. Op het eiland kent hij niemand, ook al is zijn vader er geboren. Hoewel het er flink waait, blijft de jeugd van Jonas’ vader gehuld in hardnekkige mistflarden. De vader-zoon band staat bovendien op de tocht omdat vader weinig geduld heeft met zijn stotterende zoon. De emoties lopen thuis steeds hoger op als ook Jonas’ moeder moeite heeft met het aanstormende eilandleven: ‘Ik zie het gewoon niet voor me.’ De verhuizing van het gezin voelt als een vlucht, maar van wie of wat?

In het zuiden van Australië, langs de kust van Victoria, leeft een van de grootste groepen kleine pinguïns ter wereld. Ooit waren er tientallen kolonies, maar met steeds meer katten en vossen heeft uiteindelijk één kolonie het overleefd. Deze groep pinguïns – ook wel Eudyptula minor genoemd – wordt tegenwoordig beschermd door de lokale Penguin Foundation, een project van Phillip Island Nature Parks. Voordat ’s ochtends de zon opkomt vertrekken deze pinguïns in een parade via het strand naar de zee om te vissen. Nadat de schemering ’s avonds is ingezet, keren de dieren terug naar hun holen in de duinen of nog verder weg van de zee. De Penguin Parade is een initiatief van de Penguin Foundation om deze avondwandeling van de zee naar het strand aan bezoekers te tonen. Door dit natuurlijke gedrag op gepaste afstand toegankelijk te maken voor mensen, vraagt De Penguin Parade aandacht voor de kleine pinguïns en de bescherming die ze nog altijd hard nodig hebben. The Littlest Penguin van Jedda Robaard is een verhaal over de avonturen van de kleine pinguïns op Phillip Island, een boek dat is opgedragen aan de Penguin Foundation, de Penguin Parade en Phillip Island Nature Parks.

Een paar dagen voor de start van de twintigste eeuw overlijdt de graaf van Gosswater in zijn imposante landhuis. Voor zijn twaalfjarige dochter lady Agatha Asquith breekt in De geest en het meisje van Lucy Strange een moeilijke tijd aan. Niet alleen een periode van rouw, maar ook een tijd van ingrijpende veranderingen. Met de dood van de graaf wordt zijn testament geopend en dat brengt allerlei geheimen aan het (winter)licht. Zo zou neef Clarence recht hebben op de nalatenschap en wordt Agatha verbannen naar de ganzenboerderij van Thomas Walters, die volgens het testament haar biologische vader is. Agatha heeft moeite met haar nieuwe thuis. Ze is gewend aan luxe – ze is opgegroeid in een ‘gouden kooi’ met dienstmeisjes, butlers en mooie spullen – en vindt dit zeker niet in de eenvoudige hut van Thomas. De ganzenboer heeft door zijn schimmige verleden een slechte reputatie opgebouwd in en rond het plaatsje Gosswater. Op de begrafenis van de graaf ontmoet Agatha de roodharige Bryn. Samen met hem ontdekt ze dat het spookt rond het Gosswatermeer. Wat begint als een verlangen naar avontuur, wordt steeds meer een ontdekkingstocht die resulteert in de ontrafeling van het familiegeheim van de Asquiths.