Daantje woont in Daantje, de wereldkampioen van Roald Dahl samen met zijn vader in een kleurrijke woonwagen net buiten het dorp. Vader is automonteur en heeft daarnaast een klein pompstationnetje. Al van jongs af aan helpt Daantje zijn vader in de garage met het repareren van auto’s. Als de dag erop zit keren ze allebei terug naar de piepkleine, maar knusse woonwagen en vertelt vader Daantje een verhaal voor het slapengaan. Vader en zoon leiden een simpel – zelfs een beetje een armoedig – leventje, maar Daantje verveelt zich nooit: ‘Het was gewoon onmogelijk je te vervelen met mijn vader. Plannetjes, spelletjes en nieuwe ideetjes vlogen van hem af als vonken van een slijpsteen.’ Op een avond wordt Daantje wakker en is zijn vader nergens te bekennen. Niet veel later blijkt dat hij fazanten is gaan stropen in het bos van dorpsgenoot Victor Hazel, een rijke schurk met een Rolls-Royce. Beetje bij beetje leert Daantje meer over de passie van zijn vader en groeit hun verlangen om meneer Hazel voor eens en voor altijd een lesje te leren.

‘Er was eens een warme winter waarin in de eerste duisternis van december een jongen in de rozentuin van de stad werd gevonden.’ In De ijskinderen van M.G. Leonard is iets geks aan de hand. Steeds meer kinderen worden er bevroren teruggevonden in het uitgestrekte stadspark. Zo ook Bianca Albeda’s vijfjarige broertje Finn. De ijskinderen hebben allemaal nog een hart dat klopt, maar het verlies is daardoor niet minder groot. De inwoners staan machteloos en tasten in het duister over de oorzaak van deze ijsbeeldengolf. Bianca kan niet lijdzaam toekijken en besluit dat ze zelf iets moet doen. Zonder het haar ouders te vertellen, speurt ze naar verschillende plekken in de stad om grondig uit te kammen. Na wat research vermoedt ze dat Finn na het lezen van het boek De verdwijnende wereld in ijs is veranderd. Bianca gaat op zoek naar dit geheimzinnige zilveren boek en belandt van de plaatselijke bibliotheek in een verlaten drukkerij met de naam Donsregen. Hier stuit ze op een merkwaardig viertal dat haar naar het ijzige Winterdam voert.

In De fantastische Meneer Vos van Roald Dahl wonen drie rijke, maar gemene boeren in een dal vlakbij een groot bos. De dikste is boer Bolus. Hij is kippenboer en eet iedere dag drie kippen met macaroni. Boer Bits houdt eenden en ganzen. Hij is zo klein als een dwerg en stilt dagelijks zijn eetlust met beschuitbollen en ganzenlever. Tot slot is er nog boer Biet, een kalkoen- en appelboer die nooit eet, maar elke dag liters appelwijn drinkt. Daarom is hij zo mager als een lat. In het bos woont Meneer Vos samen met Mevrouw Vos en hun vier vossenkindjes in een hol onder een grote boom. Iedere avond vraagt Meneer Vos aan zijn vrouw wat ze als avondmaal wil eten: een mollige kip van boer Bolus, eend of gans van Bits of misschien een kalkoen van Biet? De drie boeren zijn het zat om bestolen te worden. Ze besluiten een plan te bedenken om voor altijd een einde te maken aan de streken van Meneer Vos.

Joris moet de hele zaterdagochtend op zijn grootmoeder passen. Zijn moeder is boodschappen doen, vader is weg en de boerderij waarin hij woont ligt erg afgelegen. Joris verveelt zich kapot en vindt ‘grootmoe’ maar een ‘zelfzuchtige, mopperige oude vrouw’. Hier komt de lezer ook snel achter, want in Joris en de geheimzinnige toverdrank van Roald Dahl (o.a. De tovervinger) begint grootmoeder vrijwel direct te klagen. Ze vraagt zich af waar haar thee blijft, waarom Joris zo snel opgroeit en wanneer ze haar drankje krijgt dat ze steevast om elf uur moet innemen. Dit brengt Joris op een fantastisch idee: hij gaat zelf een drankje brouwen voor grootmoe om haar na het geklaag en de bangmakerij eens flink te laten schrikken. De jongen giet alles wat hij maar kan vinden in een enorme soeppan en schenkt het bruine mengsel in het flesje van grootmoe. Wanneer ze een lepel van het goedje naar binnen werkt gebeurt er iets heel geheimzinnigs…

Iedereen weet waarschijnlijk wel dat schildpadden langzaam zijn, heel erg oud kunnen worden en geen vlieg kwaad doen. Mevrouw Zilver wil in Ieorg Idur van Roald Dahl dat haar schildpadje Rudi ook nog eens heel snel gaat groeien. Op haar balkon heeft ze een schildpaddenverblijf gemaakt waar Rudi op zijn dooie gemak sla kan eten en kan ‘rondhobbelen’. Toch wil het met groeien maar niet vlotten. Iedere keer is hij nog even licht als ze hem weegt! Meneer Hoppe die boven mevrouw Zilver woont en al heel lang in stilte verliefd is op haar, is getuige van haar wanhoop. In zijn hoofd vormt zich een ingenieus plan om Rudi te laten groeien waardoor hij bij zijn buurvrouw in de smaak zal vallen.

De 39-jarige Jean Swinney werkt als ‘redacteur speciale reportages, rubriekschrijver, manusje-van-alles’ bij de North Kent Echo. Deze plaatselijke krant bevat naast lokaal nieuws af en toe een wetenschappelijke longread. Het meest recente artikel omvatte een onderzoek naar maagdelijke voortplanting bij verschillende diersoorten. De redactie ontving vervolgens een aanzienlijke stapel brieven, zo ook het opmerkelijke verhaal van Mrs. Gretchen Tilbury. In haar brief stelt zij dat ze haar dochter Margaret heeft gekregen door middel van een onbevlekte ontvangenis. Hoofdredacteur Roy Drake ziet hier een spraakmakend verhaal in en Jean wordt, als enige vrouw op de redactie, op pad gestuurd. Ze reist af naar de Londense wijk Sidcup waar ze Gretchen in haar huis aan een interview onderwerpt. Wat volgt is een diepgaand medisch onderzoek van moeder en dochter om aan te tonen dat Margaret inderdaad zonder tussenkomst van een man ter wereld is gekomen.

In De tovervinger ontdekt een achtjarig meisje dat ze sinds een paar jaar een magische tovervinger heeft. Elke keer wanneer ze heel boos wordt, is ze in staat om het doelwit van haar woede in iets anders te veranderen. Op een dag ziet het meisje haar buurman en zijn zoons jagen in het bos. Meneer Kreitjes, Willem en Flip brengen na afloop een hele berg dode eenden en wild mee naar huis. Het meisje voelt de woede in haar opborrelen, en voor ze het weet heeft ze alweer met haar tovervinger gezwaaid. Niet veel later is de familie Kreitjes verdwenen. Het huis naast het meisje wordt bewoond door grote, wilde eenden met menselijke armen. Ze koken, badderen en houden de deuren en ramen van het huis hermetisch gesloten. Wat is er met de familie Kreitjes gebeurd?

In De Giraffe, de Peli en Ik volgen we de jonge Billy. Als Billy op een dag langs zijn favoriete snoepwinkel loopt, ziet hij dat het pand wordt bewoond door een wel heel bijzonder trio: een Giraffe, een Pelikaan en een Aap. Billy wordt nieuwsgierig. Want het liefst had hij er zélf een nieuwe snoepwinkel geopend als hij later groot is. Het oude huis is nu omgetoverd tot het Ladderloze Glazenwassersbedrijf. Billy ontdekt dat de drie dieren de perfecte combinatie vormen om als glazenwassers aan de slag te gaan. Zo kan de Giraffe met haar lange nek tot bij de hoogste ramen komen. De Pelikaan zorgt voor het water. En de Aap kan door zijn lenigheid makkelijk de ramen lappen. Deze laatste is bovendien ook nog eens zeer muzikaal!