Titel: Mijn leven in de wildernis
Originele titel: Women in the Wilderness
Auteur: Miriam Lancewood
Uitgeverij: Kosmos Uitgevers
Vertaling: Ankie Klootwijk, Ernst Boer
Genre: Autobiografie, Non-Fictie
Bladzijdes: 352
Uitvoering: Paperback
ISBN: 978-90-215-6409-8
Vorig jaar kwam het leven van de Nederlandse Miriam Lancewood (eigenlijk Mirjam) voor het eerst in beeld tijdens het reisprogramma van Floortje Dessing: Floortje naar het einde van de wereld. In dit programma reist Floortje naar de verste uithoeken op aarde om het leven van diverse mensen vast te leggen, en een beeld te geven over hoe het is om op een geïsoleerde manier te leven.
Leven als een moderne nomade
In Nieuw-Zeeland ontmoette Floortje Miriam en haar 30 jaar oudere man Peter. Zij leven als ‘moderne nomaden’, zoals ze het zelf noemen. Al hun bezittingen passen slechts in twee rugzakken. Ze hebben geen huis, geen meubels en ook geen smartphones of fotocamera’s. Wanneer Floortje het koppel in Nieuw-Zeeland komt opzoeken, leven Miriam en Peter al zes jaar in de natuur. In Mijn leven in de wildernis vertelt Lancewood hoe zij als docent lichamelijke opvoeding de knoop doorhakte om samen met Peter (die al heel wat jaren eerder ontslag nam als docent op de universiteit) een bestaan in de Nieuw-Zeelandse ‘bush’ op te bouwen.
Jong en oud in de Nieuw-Zeelandse ‘bush’
In het eerste deel van het boek is goed te merken dat Lancewood erg moet wennen aan zo’n basic bestaan. Hoewel ze het avontuurlijke aspect geweldig vindt en de twee van hut naar hut trekken waarbij ze gigantische afstanden afleggen tijdens hun wandeltochten door de rijke Nieuw-Zeelandse natuur, steunt ze met name op Peter. Hij heeft door de jaren heen veel kennis vergaard over deze manier van leven. Hij weet wat je wel en niet kunt eten, hoe je een vuur maakt en wat je moet doen in geval van nood. Daarnaast is hij een stuk ouder wat hem rustig, stabiel en mentaal sterk maakt. Lancewood is lichamelijk veel fitter en energieker, maar moet nog veel leren. Ze is jong en onzeker en heeft moeite met het nietsdoen, de stilte en haar gedachten. Voor afleiding besluit ze om te gaan jagen. Nu ze zo afhankelijk zijn geworden van de natuur en er niet altijd noten, vruchten en zaden voorhanden zijn, is het onmogelijk om nog langer als vegetariër te leven. Lancewood jaagt dus op geiten, possums en konijnen. Dit zijn dieren die in Nieuw-Zeeland als een plaag worden beschouwd. Ze wordt steeds handiger met haar pijl en boog waardoor ze zich al snel ontpopt tot een echte jager die voor het nodige eten zorgt.
3000 kilometer lange trektocht in Mijn leven in de wildernis
Het tweede deel van Mijn leven in de wildernis beslaat de aanloop naar, en de korte beschrijving van, de ruim 3000 kilometer lange trektocht die Miriam en Peter maken langs het Te Araroa-pad. Deze trail loopt helemaal van het Noordereiland naar het Zuidereiland. Inmiddels is Lancewood mentaal veel sterker geworden en kan ze zich geen ander leven voorstellen dan dat ze nu heeft:
“Die wintermaanden waren koud, ruig en oncomfortabel, maar er werd wel iets in me wakker geschud. Dit primitieve leven op de rand van het bestaan gaf me weer het gevoel dat ik leefde. Iets had me in mijn diepste wezen geraakt. De koude bergen hadden een louterende uitwerking. Van de wind werd ik veerkrachtig, van het ijskoude water in de rivier werd ik sterk, en de duisternis leerde me te volharden. Ik moest me volledig overgeven aan de dynamiek en het ritme van de natuur.”
De schaduwkanten van mijn leven in de wildernis
Terwijl Miriam en Peter door het land trekken, blijven ze meerdere keren voor enkele maanden op één plek wonen. Tijdens zo’n verblijf leggen ze een moestuin aan. Ze slapen in een tent en wassen zich in een beek. Lancewood gaat er soms alleen op uit om te jagen en lift meerdere keren naar de dichtstbijzijnde stad om daar geld te verdienen als straatmuzikant. Dit doet ze om haar spaarrekening te spekken. Ze leven namelijk van de rente die ze daarover krijgen. Daarnaast koopt ze in de stad nog wat eten. Geheel afhankelijk zijn van de natuur blijkt dan ook vrijwel onmogelijk. Het ogenschijnlijke beeld van dit zorgeloze en vooral vrije leven heeft ook zo zijn schaduwkanten. Deze werkt Lancewood uit in haar boek en ze vertelt tot in detail over de barre weersomstandigheden waar ze zich dikwijls in bevinden, de ruzies die ze soms met Peter heeft en de lichamelijke pijn die ze tijdens hun reizen meermaals te verduren krijgen.
Een avontuurlijk en positief coming-of-age verhaal
Het positieve aspect wint het wel in dit boek. Dat is voor een groot deel te danken aan de enorme positiviteit die Lancewood bezit. Mijn leven in de wildernis is een avontuurlijk coming-of-age verhaal en een persoonlijk reisdagboek ineen waarin Lancewood circa tien jaar van haar leven beschrijft. Als lezer zie je haar van een jong, onzeker meisje geleidelijk aan veranderen in een zelfstandige vrouw. In geuren en kleuren vertelt Lancewood over de prachtige natuur in Nieuw-Zeeland. Aan bod komen mooie zonsondergangen, wandelingen langs het strand, het klimmen door de bergen, hun tochten door de bossen en natuurlijk de prachtige dieren en planten. Ze doet verslag van hun ontmoetingen met vrienden en vreemdelingen. Ook over de invloed van de huidige maatschappij en technologie op ons leven en over haar liefde voor Peter en hun mooie momenten samen schrijft Lancewood. Hier en daar wordt de tekst zelfs wat filosofisch en beschrijft ze mystieke ervaringen. Ze weidt uit over haar groeiende contact met de natuur en citeert enkele wijze spreuken van de Chinese filosoof Lao-Tse. Hier had Lancewood zeker nog wat meer over kunnen vertellen om haar beschrijvingen in het boek net nog wat meer diepgang te geven. Evenals de film Into the Wild (2007) neemt Mijn leven in de wildernis de lezer mee op een avontuurlijke en spannende ontdekkingsreis op zoek naar de eeuwenoude verbintenis tussen de mens en de natuur.
Eindoordeel: Mijn leven in de wildernis
- Norwegian Wood: Japanse bildungsroman over de keerzijde van liefde - 3 augustus 2017
- Billy the Kid en de vampiers van Vegas & De dood van Jeanne d’Arc: Korte verhalen uit de wereld van Nicolas Flamel #1 - 31 juli 2017
- Ma vie de Courgette: kleurrijke stop-motion film over donkere thema’s - 27 juli 2017
Ontdek meer van Eline schrijft hier
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Geen reacties