De meeste mensen hebben wel een bepaald beeld bij wat ze in hun leven allemaal voor elkaar willen krijgen. Een passende opleiding vinden, een interessante baan, leuke vrienden hebben en een fijne relatie zijn enkele doelstellingen die velen nastreven. Toch zijn het de tegenslagen in het leven die ons een spiegel voorhouden die duidelijk maakt wat we zelf écht willen en niet enkel wat anderen van ons verwachten. Gerrit Verweij neemt de lezer in zijn boek Ontdek je grote kracht mee in zijn levensloop. Van een beschermde jeugd in een christelijk gezin tot zijn bewogen studententijd in Delft waarin hij actief lid was van studentenverenigingen, in het bestuur zat van studieverenigingen en voorzitter was van de Raad voor Studentenvoorzieningen. Met korte onderbrekingen van zijn studie Civiele Techniek en later Civiele Planologie leidde Verweij het leven van een ‘fulltime linkse activist’ en voerde hij acties over thema’s die eind jaren 60, begin jaren 70 heersten: strijden voor democratisering in het onderwijs, meer ontwikkelingssamenwerking en tegen koloniale uitbuiting. Leiding geven, mensen overtuigen en de wereld een beetje beter maken begonnen zich langzaam te openbaren als zijn bronnen van energie. Maar op het gebied van liefde en later ook op zijn werk loopt…

Op kerstavond 2012 ontmoet Édouard Louis in zijn woonplaats Parijs een man op straat. Hoewel hij uitkijkt naar het lezen van de stapel boeken onder zijn arm, voelt hij zich direct tot de donkere verschijning aangetrokken. Reda, afkomstig van Algerijnse ouders, weet op speelse – maar achteraf zeer geraffineerde en dwingende – wijze een gesprek met Louis aan te knopen. De man leeft van het geld dat hij verdient met klusjes. Een echte baan is voor hem nog ver weg, omdat hij geen verblijfsvergunning heeft. Toch weet hij in zijn onzekere bestaan één ding zeker: hij wil graag met Louis de nacht doorbrengen. Louis zwicht voor het gevoel dat de man in hem losmaakt, neemt Reda mee naar huis en verwacht een spannende onenightstand. Deze beslissing luidt echter het begin in van een verschrikkelijke nacht waarin Louis moet vrezen voor zijn leven. In Geschiedenis van geweld duikt Louis in zijn verleden om deze traumatische ervaring en de nasleep ervan een plek te kunnen geven.

Floortje Dessing is een bekende naam in de Nederlandse televisiewereld. Haar reisprogramma’s nemen kijkers al tientallen jaren mee naar alle uithoeken van de wereld. Op deze – vaak afgelegen – plekken doet Dessing verslag van het leven van de mensen die besloten hebben ver van de maatschappij een leven op te bouwen. Soms gaat het om mensen die bewust hun leven hebben omgegooid en (samen met hun gezin) dichter bij de natuur willen wonen. Andere keren volgt ze mensen die vanwege hun werk op verlaten plekken onderzoek doen waarnaast ze een bestaan moeten opbouwen. Na zo’n lange tijd programma’s maken heeft Dessing genoeg materiaal om een boek te vullen. In Heimwee moet je koesteren blikt ze terug op de reizen die ze heeft gemaakt en weeft deze ervaringen door een persoonlijk verhaal vol herinneringen, overtuigingen en afwegingen.

Eddy Bellegueule groeit op in de jaren 90 in de Noord-Franse streek Picardië. Zijn ouders zijn arm en leven van de bijstand. Net als de meeste gezinnen in het dorpje zijn ze afhankelijk van de nabijgelegen fabriek. Hier werkt Eddy’s vader lange dagen om het arbeidersgezin te onderhouden. Al sinds zijn jonge jaren voelt Eddy zich in buitenstaander. Niet alleen binnen zijn eigen familie, maar ook in het Picardische dorp. De mensen om hem heen vinden Eddy een ‘verwijfd jongetje’. Nog voordat hij met zijn geaardheid zal worstelen, wordt hij al gepest door zijn klasgenoten. Zijn vader geeft hem er in een dronken bui vaak van langs en moeder vernedert hem verbaal omdat hij: ‘niet normaal [is] dat gastje’. In Weg met Eddy Bellegueule beschrijft socioloog Édouard Louis zijn jeugd als Eddy Bellegueule en tracht op basis van zijn herinneringen het beklemmende arbeidersmilieu vol armoede, homofobie en racisme waarin hij is opgegroeid laagje voor laagje te ontleden en te doorgronden.

Het is maart 2016 en de stad Brussel is groots in het nieuws vanwege de aanslagen die er hebben plaatsgevonden met tientallen doden als gevolg. Het is ook de periode waarin Eva De Groote in autofictieverhaal Vrouw Wildevrouw Wijzevrouw plotseling leeg en krachteloos thuis komt te zitten. In eerste instantie weet ze niet goed waarom haar lichaam en geest niet meer functioneren zoals ze zou willen. Haar werk bij een kunstencentrum is veeleisend, maar ze doet niets liever. Haar gezinsleven is druk, toch weet ze de opvoeding van haar drie dochters goed af te stemmen met haar man Ruben. De Groote is het gewend om door te gaan; nu haar krachten op zijn voelt het voor haar als falen om ineens helemaal niets meer te kunnen doen. Een bezoek aan haar huisarts schept duidelijkheid: ze heeft de klassieke symptomen van een burn-out. De Groote krijgt het advies om het rustig aan te doen, haar leven per dag te bekijken, aandacht te schenken aan wat haar hart haar ingeeft en te luisteren naar haar innerlijke stem. Dit dwingende advies vormt het begin van een innerlijke spirituele reis naar transformatie, acceptatie en herstel.

Een hardnekkig beeld dat van adoptie heerst benadrukt dat kinderen uit arme landen of gebroken gezinnen een betere toekomst wordt geboden bij een liefhebbend gezin (in een vaak westers land). Hierdoor vergeten we vaak dat veel adoptieverhalen niet aan dit geromantiseerde beeld voldoen. In Niet geboren op mijn verjaardag vertelt Sam van den Haak haar aangrijpende levensverhaal. Op haar derde werd ze van Sri Lanka naar Nederland gevlogen. Sam kwam terecht bij Nederlandse ouders die hun handen vol hadden aan de zorg voor hun twee gehandicapte zoons. Daarnaast kampten ze met hun eigen onverwerkte trauma’s en psychische problemen. De zorg voor Sam stond op een laag pitje, waardoor ze zich nooit echt thuis heeft gevoeld binnen het adoptiegezin. Wanneer ze door haar adoptievader als tiener uit huis wordt gezet, moet Sam voor zichzelf gaan zorgen. Maar hoe moet ze zich redden als ze nooit echt zorgzaamheid heeft gekend?

In 2019 zoekt een jongen hulp bij een café midden in het Drentse plaatsje Ruinerwold. Zijn woonsituatie in een naburige boerderij is niet meer vol te houden. Het bericht van de politie-inval die niet veel later volgt, wordt groots door de (internationale) media opgepakt. Artikelen koppen de wildste verhalen over ‘het spookgezin uit Ruinerwold’. Nadat in de vijfdelige documentaire De kinderen van Ruinerwold (2021) van Jessica Villerius in beeld is gebracht hoe het gezin heimelijk leefde in de benauwende greep van het geloof van vader Gerrit Jan, vertelt Israel van Dorsten in zijn autobiografische debuut Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold over zijn eigen (traumatische) jeugdervaringen. Hij legt het proces uit waarin hij geleidelijk het geloof is kwijtgeraakt en vervolgens de kracht vond om te ontsnappen aan het fysieke en mentale misbruik van zijn vader.

51 jaar is Joachim Meyerhoff wanneer hij in Hamsters in je hersenen getroffen wordt door een beroerte (CVA). Op dat moment helpt hij zijn dochter met haar huiswerk. Met de gezondheid van Meyerhoff was aanvankelijk niets mis. De Duitse acteur en regisseur vertolkte grote rollen in theaterstukken op de planken van het Berlijnse Maxim Gorki theater en het Deutsche Schauspielhaus in Hamburg. Op het moment van zijn CVA is hij verbonden aan het Burgtheater in Wenen. Het werk als theateracteur is intensief en stressvol, en een verhoogde bloeddruk blijkt later in het ziekenhuis de boosdoener te zijn van deze ‘Schlagerl’ – mini-beroerte. Een kleine beroerte of niet, de gevolgen zijn groot voor Meyerhoff. De linkerhelft van zijn lichaam raakt verlamd. Het linkerbeen zwalkt, de arm mist coördinatie en beweegt ongecontroleerd. De ambulance arriveert laat, en loopt tijdens de rit vertraging op omdat de Stroke Units van de Weense ziekenhuizen vol zitten. Tijd is kostbaar bij een beroerte. Hoe eerder het slachtoffer geholpen kan worden, hoe kleiner de kans is op blijvend letsel.