Mijn 2023 in films en series

Het nieuwe jaar is begonnen! Hopelijk heeft iedereen die dit leest een fijne jaarwisseling gehad. ✨ Een paar dagen geleden plaatste ik een post over mijn boekenjaar. Nu is het de beurt aan mijn 2023 in films en series, want ik zag afgelopen jaar veel moois dat ik iedereen kan aanraden!

2023 in films

Close (Lukas Dhont) – filmrecensie

Fragment uit mijn recensie: Wanneer de middelbare school start, komt de innige vriendschap van Léo en Rémi in de brugklas ineens onder vuur te liggen. Klasgenoten vragen zich af of ze gewoon vrienden zijn, of een stel. De homofobe uitspraken krijgen vat op Léo. Hij sluit zich steeds meer voor Rémi af, met rampzalige gevolgen. Als Léo zijn beste vriend verliest, komen zijn complexe gevoelens onder een vergrootglas te liggen. Letterlijk, als het camerawerk zijn dagen zonder Rémi heel dichtbij via psychedelische close-ups vastlegt. Vaker nog zijn het de zwijgzame scenes die de leegte die Rémi achterlaat benadrukken en daarmee de mistroostige sfeer beklemmend dicht naar de kijker toehaalt.

Close was te zien in het filmhuis.

Tár (Todd Field; Cate Blanchett) – filmrecensie

Fragment uit mijn recensie: De barstjes in Társ succesvolle leven worden door Field zeer langzaam en subtiel in beeld gebracht. Zo ontvangt Tár regelmatig wanhopige e-mails van ene Krista die na een mentorship bij de maestro nergens meer aan werk kan komen. Tijdens interacties met Francesca wordt duidelijk dat de assistent iets van het hart moet, maar Tár is zo in zichzelf gekeerd dat ze hier totaal geen oog voor heeft. Ook de discussie met een student van kleur die weigert het werk van Bach (want: wit, man en hetero) uit te voeren, loopt pijnlijk uit de hand. De maestro benadrukt de studenten aan het conservatorium in New York om de componist los te zien van de muziek, nog niet wetende dat haar eigen muziek snel zal worden verdrongen door haar wangedrag op de werkvloer.

Tár was te zien in de bioscoop en het filmhuis.

Suzume (Makoto Shinkai) – filmrecensie

Fragment uit mijn recensie: Zoals we van Shinkai gewend zijn worden deze plaatsen vanuit zijn hyperrealistisch oogpunt nog mooier dan in het echt. Verwacht in Suzume opnieuw uiterst gedetailleerde luchtpartijen, zonlicht dat op ieder oppervlak uiteenspat in kleuren uit het volledige kleurenspectrum en Urbex-locaties waar de overwoekering en het verval van het scherm af spatten. Daarnaast is het knap om te zien hoe Shinkai achter de drempel van het realisme een wereld van verbeelding creëert. Dit begint al bij de scheiding tussen de ‘gewone’ wereld en de Ever-After. De lijn tussen twee werelden wordt helemaal flinterdun gemaakt wanneer nietsvermoedende forenzen in de spits reizen op het moment dat Suzume een dreigende ramp stopt. De animatie wisselt vloeiend af en de actie wordt nog wat meer aangezet door wervelende camera’s die de kijker vanuit diverse hoeken meeslepen in de gebeurtenissen.

Suzume was te zien in de bioscoop.

At Eternity’s Gate (Julian Schnabel) – filmrecensie

Fragment uit mijn recensie: De kijker wordt heen en weer geslingerd tussen Van Goghs creatieve momenten en krankzinnige inzinkingen terwijl de onderhuidse spanning toeneemt. Het opzettelijk onstabiele camerawerk filmt dicht op de huid van Dafoe die, zowel uiterlijk als innerlijk, een voortreffelijke vertolking van de miskende kunstenaar neerzet. Dialogen – of dit nu een gesprek in een café is, of een intake voor vrijwillige opname in de psychiatrische kliniek in Saint-Rémy-de-Provence in 1889 – verlopen veelal terwijl tegenspelers indringend in de camera kijken, waarbij een ongemakkelijk gevoel de kijker bekruipt. Schnabel doet er alles aan om de worstelingen die in Van Gogh hebben gewoed, voelbaar te maken. Toch is dit nu juist wat gedurende de film zo ongrijpbaar blijft. Mogelijk omdat Van Gogh zelf veel moeite had met wat hij doormaakte waardoor het lastig is om orde in zijn chaos te scheppen.

Past Lives (Celine Song) – filmrecensie

Fragment uit mijn recensie: Song levert met Past Lives een nostalgisch debuut over een onuitgesproken jeugdliefde die wordt geplaagd door de ongrijpbare koers van het leven. In het scenario verweeft ze op vernuftige wijze het Koreaanse concept In-Yun dat ‘lot’ betekent. Ontmoetingen tussen mensen dragen altijd In-Yun in zich, omdat ze twee zielen bij elkaar brengen die ook in voorafgaande levens (bijna) samen waren. Op die manier weet Song alle (karmische) relaties in Past Lives met elkaar te verbinden. Ze voorziet ze van diverse lagen en stelt dat iedereen in de loop van het leven veranderingen doormaakt die herinneringen niet kunnen bijhouden. Het zorgvuldig opgebouwde scenario zit vol emotionele blikken, stiltes en onuitgesproken gevoelens die meer zeggen dan de dialogen die worden gevoerd.

Past Lives is te zien in het filmhuis.

2023 in series

Lampje (Mieke de Jong) – serierecensie

Fragment uit mijn recensie: Na haar verbanning uit de vuurtoren van haar vader, ontvouwt zich voor Lampje een wonderlijk avontuur langs monsters, onstuimige zeeën, een buitenissige kermis en piratenschepen. Hoe fabelachtig dit ook klinkt, Lampje laat evenzeer licht schijnen op donkere thema’s. Zo vervullen rouw, discriminatie, verlies en een stroeve band tussen vader en dochter belangrijke rollen in het verhaal. Jonker – gekozen uit maar liefst achthonderd meisjes – laat Lampje vaak zwijgen, maar weet met haar blik de gevoelde emoties subtiel en krachtig over te brengen. Ook de andere personages worden overtuigend vertolkt. De productie van Mieke de Jong zet daarnaast een treffende sfeer neer die doet denken aan vervlogen tijden, en tegelijkertijd tijdloos is.

Lampje is te zien op NPO Start.

The White Lotus #1-2 (Mike White)

In 2023 ontdekte ik The White Lotus. Na de hype, maar dat maakte mijn persoonlijk fanmoment er niet minder om. Deze serie mag dus niet ontbreken in mijn 2023 in films en series! Allebei de seizoenen bestrijken één week waarin een divers groepje vakantiegangers wordt gevolgd op een luxe resort. Het eerste seizoen speelt zich af op Hawaï en het tweede op Sicilië. In beide seizoenen wordt er aan het eind van de vakantie een lijk gevonden. Toch is deze serie geen detective. In plaats daarvan handelt het over allerlei maatschappelijke en persoonlijke kwesties die ontzettend sterk aan de kaak worden gesteld. Denk aan midlifecrisis, work-life balance, ziekte, huwelijksproblemen, racisme, seksuele geaardheid en allerlei psychische problemen. Er staat een derde seizoen gepland dat zich zal gaan afspelen in Azië – ik kan niet wachten!

The White Lotus (#1-2) is te zien op HBO.

De Stamhouder (Diederik van Rooijen) – serierecensie

Fragment uit mijn recensie: Het verhaal in de gelijknamige autobiografische familiekroniek van Alexander Münninghoff wordt in De Stamhouder in acht afleveringen uiteengezet. De historische dramaserie springt door de geschiedenis en stelt diverse personages centraal. Zo gaat de kijker terug in de tijd en volgt Alexanders vader Frans die zich na een moeilijke periode op een Brabants klooster-internaat, aansluit als SS’er bij de omstreden Wiking Divisie. Zijn berekenende, invloedrijke opa (‘opi’) brengt zijn gezin gedurende de oorlog veilig onder in een villa in Voorburg, maar houdt er allerlei dubieuze onderhandelingen op na. Ellen vindt dat Alexander zich niet mag afsluiten voor de duistere kant van zijn familiegeschiedenis. Ze dwingt hem om op zoek te gaan naar zijn moeder. Tijdens deze reis leert Alexander over de complotten die binnen zijn familie zijn gesmeed.

De Stamhouder is te zien op NPO Start.

My Happy Marriage (Kinema Citrus) – serierecensie

Fragment uit mijn recensie: My Happy Marriage neemt de tijd om de worstelingen van de personages uit te werken. Dit resulteert in een verhaal dat als een slow burn wegkijkt en waarin een diepe duik in de psyche wordt genomen. Vooral Miyo voelt heel realistisch aan. Daarnaast komt de focus steeds meer te liggen op de geestenwereld dankzij het droomzicht waar de familie Usuba mee begiftigd is. Dit geeft My Happy Marriage, dat van start gaat als psychologisch drama, een folkloristisch randje. Tegen het decor van jeugdtrauma’s en duistere familie-intriges, biedt de romantische verhaallijn ruimte aan spirituele scenes vol bovennatuurlijke krachten.

My Happy Marriage is te zien op Netflix.

A Time Called You (Kim Jin-won) – serierecensie

Fragment uit mijn recensie: Vooral in het begin vormt A Time Called You een complexe kijkervaring. Vanuit verschillende tijdsbeelden worden verhaallijntjes uitgegooid die de kijker bezighouden met het ontrafelen van de worstelingen en de bijbehorende emoties van de personages. Met name de scenes in 1998 zijn flink puzzelen met een vriendschap, een liefdesdriehoek en ingewikkelde gevoelens tot gevolg. Zeker wanneer aan het licht komt dat Min-ju wordt bedreigd en er iemand rondloopt die een moord op haar aan het beramen is, maakt dit het tijdreismysterie nog groter. Om het de kijker moeilijk te maken, worden verschillende daders geopperd en krijgt Jun-hee de mogelijkheid om Min-ju’s dood te voorkomen. A Time Called You blijft daardoor tot aan het eind toe spannend en het lukt de makers verrassend goed om de verhaallijnen uiteindelijk aan elkaar te knopen.

A Time Called You is te zien op Netflix.

---

Wat zijn jouw favoriete films en series van 2023? 😊